Photography: Valia Pilafa
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σύλληψη, Σκηνικός Χώρος, Κείμενο, Σκηνοθεσία: Θάνος Παπακωνσταντίνου
Συνεργασία στη Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά, Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Σχεδιασμός, Σύνθεση Ηχων: Αντώνης Μόρας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βίντεο, Σχεδιασμός Προωθητικού Υλικού: Κωνσταντίνος Χαïδαλής
Γλυπτική: Κατερίνα Ανδρέου
Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελεάνα Γεωργιάδου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ευα Δημοπούλου
Παίζουν: Βασίλης Βηλαράς,
Αλέξανδρος Καναβός,
Κατερίνα Μηλιώτη,
Ελένη Μολέσκη,
Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Βάσω Βασιλάτου
Παραγωγή: The Helter Skelter Company 2013
Συνεργασία στη Δραματουργία: Τζωρτζίνα Κακουδάκη
Σκηνικά, Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Κίνηση: Χαρά Κότσαλη
Σχεδιασμός, Σύνθεση Ηχων: Αντώνης Μόρας
Σχεδιασμός Φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα
Βίντεο, Σχεδιασμός Προωθητικού Υλικού: Κωνσταντίνος Χαïδαλής
Γλυπτική: Κατερίνα Ανδρέου
Φωτογραφίες: Βάλια Πιλάφα
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελεάνα Γεωργιάδου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ευα Δημοπούλου
Παίζουν: Βασίλης Βηλαράς,
Αλέξανδρος Καναβός,
Κατερίνα Μηλιώτη,
Ελένη Μολέσκη,
Νικόλας Χατζηβασιλειάδης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Βάσω Βασιλάτου
Παραγωγή: The Helter Skelter Company 2013
"Pedestal"
The Helter Skelter Company
“Μια τόσο αβάσταχτη φρίκη μόνο μια τελετουργία μπορεί να τη χωρέσει.”
Sarah Kane ‘Crave’
Στις 11 Μαΐου θα κάνει πρεμιέρα η νέα δουλειά της Helter Skelter Company στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Η παράσταση Pedestal (Βάθρο) χρησιμοποιεί ως βάση την τραγωδία ‘Χοηφόροι’ του Αισχύλου και τις τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων.
Αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ‘Carnage’ (Σφαγή),μιας ελεύθερης απόδοσης της τριλογίας του Αισχύλου ‘Ορέστεια’. Το πρώτο μέρος της τριλογίας, η παράσταση Venison (Κρέας από κυνήγι) με βάση τις ‘Ευμενίδες’ του Αισχύλου, κέρδισε κοινό και κριτικούς όταν παρουσιάστηκε στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Απρίλιος-Μάιος και Οκτώβριος-Νοέμβριος 2012).
Η δομή του ‘Pedestal’ διακρίνει δύο παράλληλους κόσμους, το ρεαλιστικό και το φαντασιακό. Στη ρεαλιστική αφήγηση σκηνών της ζωής μιας άρρωστης μητέρας που τη φροντίζει η κόρη της, παρεμβάλονται οι φαντασιωτικές σκηνές που τρέχουν παράλληλα μέσα στο μυαλό της Κόρης. Η Κόρη δε μπορεί να απομακρυνθεί απ’την οικογενειακή εστία.
Υποτάσσεται στη μοίρα της και επινοεί μια προσωπική πίστη στην προσπάθειά της να υπερβεί την αδυναμία της. Με την πίστη της αυτή, οικοδομεί μέσα της έναν προσωπικό κόσμο. Μέσα από τον κόσμο αυτό, πιστεύει πως μια μέρα θα έρθει ένας εκδικητής, κάποιος που θα τη σώσει απ΄τη θλιβερή ζωή της. Αυτή μέχρι τότε πρέπει να τον περιμένει.
Μέσα στην αναμονή της δυο κόσμοι και δύο χώροι, ο θηλυκός και ο αρσενικός, βαίνουν παράλληλα και τελικά συγκρούονται.
-----
Carnage (Από τη Δημοκρατία στην Αυτοδικία)
“Στον αιώνα του Ορέστη και της Ηλέκτρας που ανατέλλει, ο Οιδίποδας θα είναι απλώς μια κωμωδία.”
Heiner Müller
Η πορεία της τριλογίας ‘Carnage’ οδηγεί προς τα πίσω, αφού τα επιμέρους κομμάτια παρουσιάζονται με αντίστροφη σειρά, και αυτό όχι τυχαία. Στόχος της δραματουργίας είναι να αποτυπωθεί η πορεία του ανθρώπου από ένα οργανωμένο πολιτειακό σύστημα προς μια κοινωνία αυτοδικίας. Η ακριβώς αντίστροφη πορεία, δηλαδή, από αυτήν που προτείνεται στην ‘Ορέστεια’ του Αισχύλου, όπου ο άνθρωπος περνά με τα παθήματά του, από το ματωμένο κύκλο της αυτοδικίας στην πολιτειακή και θεσμική οργάνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το δραματουργικό υλικό δεν περιλαμβάνει το αρχικό κείμενο, αλλά επιχειρεί να κρατήσει από αυτό μόνο τη δομή (τα ‘κατά ποσόν’ μέρη της τραγωδίας, δηλαδή πάροδος, επεισόδια, στάσιμα, κτλ.). Αυτό έχει σαν σκοπό να τονιστεί η θρησκευτική μορφή των έργων αυτών και να βρεθεί ουσιαστικά μια αναλογία με το σήμερα, όχι μόνο σε επίπεδο όψεως - εικόνας, αλλά και ουσίας.
Η αντιπαραβολή ρεαλιστικών σκηνών με οπτικές, τελετουργικές σκηνές που προτείνεται σαν ένας άξονας της σκηνοθεσίας και, στο εικαστικό κομμάτι, η σύγκρουση διαφορετικών σκηνικών χώρων που κρύβεται ο ένας μέσα στον άλλο, έχει σαν απώτερο στόχο να συνδεθεί ο κόσμος της τραγωδίας σαν παράλληλο σύμπαν με την καθημερινή ζωή.
Με τον τρόπο αυτό, τα μεγάλα οντολογικά ερωτήματα που τίθενται στα κείμενα της τραγωδίας συνυπάρχουν και προκύπτουν απ’την πεζή και ισοπεδωτική καθημερινότητα. Τα οικουμενικά τραγικά πρόσωπα δυνάμει κρύβονται μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Με την ‘Ορέστεια’ ο Αισχύλος προτείνει ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνίας σαν λύση για το πρόβλημα της οργάνωσης και συνύπαρξης των ανθρώπων, τη θεσμοθετημένη δημοκρατία. Με το κείμενο αυτό έχει δημιουργηθεί ένα όριο για τον δυτικό πολιτισμό που ακόμα και σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί.
Χρησιμοποιώντας σα βάση το πυρηνικό κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια και τις σχέσεις των προσώπων μέσα σ’αυτή, δικός μας στόχος είναι να διερωτηθούμε αν σήμερα πια το όριο αυτό εξακολουθεί να ισχύει.
Summum ius summa iniuria
(Η ακραία δικαιοσύνη είναι και ακραία αδικία)
The Helter Skelter Company
“Μια τόσο αβάσταχτη φρίκη μόνο μια τελετουργία μπορεί να τη χωρέσει.”
Sarah Kane ‘Crave’
Στις 11 Μαΐου θα κάνει πρεμιέρα η νέα δουλειά της Helter Skelter Company στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Η παράσταση Pedestal (Βάθρο) χρησιμοποιεί ως βάση την τραγωδία ‘Χοηφόροι’ του Αισχύλου και τις τελετουργίες ερμητικών ταγμάτων.
Αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ‘Carnage’ (Σφαγή),μιας ελεύθερης απόδοσης της τριλογίας του Αισχύλου ‘Ορέστεια’. Το πρώτο μέρος της τριλογίας, η παράσταση Venison (Κρέας από κυνήγι) με βάση τις ‘Ευμενίδες’ του Αισχύλου, κέρδισε κοινό και κριτικούς όταν παρουσιάστηκε στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Απρίλιος-Μάιος και Οκτώβριος-Νοέμβριος 2012).
Η δομή του ‘Pedestal’ διακρίνει δύο παράλληλους κόσμους, το ρεαλιστικό και το φαντασιακό. Στη ρεαλιστική αφήγηση σκηνών της ζωής μιας άρρωστης μητέρας που τη φροντίζει η κόρη της, παρεμβάλονται οι φαντασιωτικές σκηνές που τρέχουν παράλληλα μέσα στο μυαλό της Κόρης. Η Κόρη δε μπορεί να απομακρυνθεί απ’την οικογενειακή εστία.
Υποτάσσεται στη μοίρα της και επινοεί μια προσωπική πίστη στην προσπάθειά της να υπερβεί την αδυναμία της. Με την πίστη της αυτή, οικοδομεί μέσα της έναν προσωπικό κόσμο. Μέσα από τον κόσμο αυτό, πιστεύει πως μια μέρα θα έρθει ένας εκδικητής, κάποιος που θα τη σώσει απ΄τη θλιβερή ζωή της. Αυτή μέχρι τότε πρέπει να τον περιμένει.
Μέσα στην αναμονή της δυο κόσμοι και δύο χώροι, ο θηλυκός και ο αρσενικός, βαίνουν παράλληλα και τελικά συγκρούονται.
-----
Carnage (Από τη Δημοκρατία στην Αυτοδικία)
“Στον αιώνα του Ορέστη και της Ηλέκτρας που ανατέλλει, ο Οιδίποδας θα είναι απλώς μια κωμωδία.”
Heiner Müller
Η πορεία της τριλογίας ‘Carnage’ οδηγεί προς τα πίσω, αφού τα επιμέρους κομμάτια παρουσιάζονται με αντίστροφη σειρά, και αυτό όχι τυχαία. Στόχος της δραματουργίας είναι να αποτυπωθεί η πορεία του ανθρώπου από ένα οργανωμένο πολιτειακό σύστημα προς μια κοινωνία αυτοδικίας. Η ακριβώς αντίστροφη πορεία, δηλαδή, από αυτήν που προτείνεται στην ‘Ορέστεια’ του Αισχύλου, όπου ο άνθρωπος περνά με τα παθήματά του, από το ματωμένο κύκλο της αυτοδικίας στην πολιτειακή και θεσμική οργάνωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το δραματουργικό υλικό δεν περιλαμβάνει το αρχικό κείμενο, αλλά επιχειρεί να κρατήσει από αυτό μόνο τη δομή (τα ‘κατά ποσόν’ μέρη της τραγωδίας, δηλαδή πάροδος, επεισόδια, στάσιμα, κτλ.). Αυτό έχει σαν σκοπό να τονιστεί η θρησκευτική μορφή των έργων αυτών και να βρεθεί ουσιαστικά μια αναλογία με το σήμερα, όχι μόνο σε επίπεδο όψεως - εικόνας, αλλά και ουσίας.
Η αντιπαραβολή ρεαλιστικών σκηνών με οπτικές, τελετουργικές σκηνές που προτείνεται σαν ένας άξονας της σκηνοθεσίας και, στο εικαστικό κομμάτι, η σύγκρουση διαφορετικών σκηνικών χώρων που κρύβεται ο ένας μέσα στον άλλο, έχει σαν απώτερο στόχο να συνδεθεί ο κόσμος της τραγωδίας σαν παράλληλο σύμπαν με την καθημερινή ζωή.
Με τον τρόπο αυτό, τα μεγάλα οντολογικά ερωτήματα που τίθενται στα κείμενα της τραγωδίας συνυπάρχουν και προκύπτουν απ’την πεζή και ισοπεδωτική καθημερινότητα. Τα οικουμενικά τραγικά πρόσωπα δυνάμει κρύβονται μέσα σε κάθε άνθρωπο.
Με την ‘Ορέστεια’ ο Αισχύλος προτείνει ένα συγκεκριμένο μοντέλο κοινωνίας σαν λύση για το πρόβλημα της οργάνωσης και συνύπαρξης των ανθρώπων, τη θεσμοθετημένη δημοκρατία. Με το κείμενο αυτό έχει δημιουργηθεί ένα όριο για τον δυτικό πολιτισμό που ακόμα και σήμερα δεν έχει ξεπεραστεί.
Χρησιμοποιώντας σα βάση το πυρηνικό κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια και τις σχέσεις των προσώπων μέσα σ’αυτή, δικός μας στόχος είναι να διερωτηθούμε αν σήμερα πια το όριο αυτό εξακολουθεί να ισχύει.
Summum ius summa iniuria
(Η ακραία δικαιοσύνη είναι και ακραία αδικία)
