Projekt hali nawiązuje do współczesnych tendencji w projektowaniu obiektów architektury sportowo-widowiskowej, zarówno pod względem przestrzennym jak i funkcjonalnym. Projekt posiada jednak unikalny charakter, który sprawia, że obiekt mógłby się stać wizytówką Miasta Warszawy. Ideą projektu było stworzenie obiektu, który spełnia swoje zadanie nie tylko w czasie organizowania imprez sportowych lecz także życia codziennego. Hala sportowo-widowiskowa została zlokalizowana przy Stadionie Narodowym, moje rozważania zdecydowanie kierowały się w stronę stworzenia projektu, który nie będzie nawiązywał do architektury stadionu. Odmienna koncepcja architektoniczna sprawi, że te dwa obiekty będą ze sobą konkurować, przez co przełamią architektoniczną szarość, która panuje na prawym brzegu Wisły. Kompozycyjnie hala jest jednorodną dynamiczną formą. Bryła oraz wewnętrzne ukształtowanie przestrzenne są projektowane zgodnie z otoczeniem. Odniesienie architektury do natury jest respektowaniem jej oraz okazywaniem jej podziwu. Projekt w głównej mierze ma nawiązywać do przetworzonej formy orzecha włoskiego. Centralna część jest „sercem” budynku, osłoniętym masywnymi łupinami o dynamicznych kształtach. W dolnej strefie zastosowano mocne podcięcie bryły przez co budynek wydaje się lekki. Betonowe elementy są inspirowane opisaną architekturą warszawską lat 50. i 60. ubiegłego wieku. Zastosowanie surowej faktury kontrastuje z żywą elewacją wewnętrznej części hali. Śmiała kolorystyka rozświetla środek, zachęcając odbiorcę do wejścia do wnętrza. Owalny kształt budynku wynika z najodpowiedniejszej wewnętrznej funkcjonalności.