LUNA PARK presented its new performance “Detachment“ (work in progress) on Thursday, the 4th & Friday, the 5th of October 2012 in the studio “Kinitiras“ in Athens.
"Detachment" shows people with specific specialties, which are associated with different socio-economic roles or positions in their attempt to free themselves from the repetitiveness of daily life, while they are trapped in a maze of substitutions. Every of their movement states a balance between a virtual achievement and resignation.
A performance by Kosmas Kosmopoulos in collaboration with Gm Touliatou and Anthony Palaska
Performers: Elli Avraam-Repa, Christina Gazi, Maria Kandylaki, Marianiki Pagonis, Jannis Stefos, Spiros Kousouris (photos of the video) and Iris (text)
Supported by: Higher vocational dance school Despina Grigoriadou, Perfect Massin, Dance Studio MAGMA, Sampi.gr and Weinmeisterhaus/ Berlin
“Kinitiras“ Studio-Artistic Residency Centre
Address: 22 Erechtheion, Acropolis/ Athens
My contribution: text and photos. (The original text is in Greek.)
Κοιτάζω τα αστέρια. Εσύ τα βλέπεις;
Ναι, τα βλέπω.
Αυτός εδώ γύρω είναι ο κόσμος μας.
Ένας χαμένος κόσμος.
Γιατί το λες αυτό;
Μα είναι αλήθεια. Ποιος νομίζεις ότι θα γυρίσει να μας κοιτάξει;
Οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Και πού είναι αυτοί τώρα;
Δεν ξέρω.
Πού είναι αυτοί τώρα που εμείς τους χρειαζόμαστε τόσο;
Δεν ξέρω!
Να σου πω εγώ που είναι... Νομίζουν ότι περνάνε καλά και πίστεψέ με δε νοιάζονται καθόλου για εμάς.
Είναι αργά. Μπορεί να κοιμούνται.
Ναι, κοιμούνται. Κοιμούνται αγκαλιά με τη σιγουριά τους και εξακολουθούν να μην ενδιαφέρονται για εμάς.
Και ποιοι είμαστε εμείς;
Εμείς είμαστε.
Ναι;
Το περιθώριο.
Όχι, εγώ δεν ανήκω στο περιθώριο.
Τι λες; Τότε που ανήκεις;
Εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο.
Και εγώ είμαι πρίγκιπας!
Εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Σε λίγο θα γίνω και εγώ σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Και θα κοιμάσαι όπως εκείνοι;
Ναι. Γιατί;
Γιατί εκείνοι δεν μπορούν να κοιμηθούν, ανόητε. Εκείνοι ακόμα και στον ύπνο τους κρύβονται.
Κρύβονται από τι;
Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ανίδεε άνθρωπε.
Δεν είμαι ανόητος, ούτε ανίδεος.
Και τι θες να είσαι; Μήπως έξυπνος;
Ναι, γιατί όχι;
Αν καταφέρεις να γίνεις σαν αυτούς, αλλά χίλιες φορές καλύτερος, τότε ναι, φίλε μου, τότε θα είσαι έξυπνος. Τώρα είσαι τούβλο. Ένα σκέτο τούβλο που νομίζει ότι είναι πιο ξεχωριστό από όλα τα υπόλοιπα τούβλα που υπάρχουν στον ίδιο τοίχο με εκείνο.
Θέλω να τα αλλάξω όλα αυτά. Θέλω να κάνω τον κόσμο καλύτερο.
Υπάρχουν και άλλοι που το θέλουν αυτό.
Αλήθεια;
Ναι.
Και πού είναι αυτοί;
Σε διάφορα μέρη. Επαναστάτες χωρίς αύριο.
Είσαι απαισιόδοξος, το ξέρεις;
Ίσως.
Ίσως τι;
Ίσως να φοβάμαι.
Μα εσύ είσαι γενναίος.
Δεν είμαι γενναίος.
Είσαι!
Δεν είμαι!
Τι είσαι τότε;
Θυμάσαι σε τι κόσμο ζούμε;
Σε έναν χαμένο κόσμο.
Αυτό είμαι και εγώ, χαμένος.
Μα πριν κατάλαβα ότι ο κόσμος μας είναι καλύτερος από τον κόσμο εκείνων που κρύβονται ακόμα και όταν κοιμούνται.
Εμείς του περιθωρίου δεν έχουμε καμία ελπίδα.
Εγώ ελπίζω.
Σε τι;
Δεν ξέρω. Απλώς ελπίζω. Μου το είχε πει ο παππούς μου, «Πάντα να ελπίζεις».
Δεν πιστεύω σε τίποτα πια. Και ο παππούς σου που πέθανε ελπίζοντας τι κατάλαβε;
Ο παππούς μου κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα... να έχουν όλοι δικαίωμα να ελπίζουν.
Δεν το ήξερα αυτό.
Μπορώ κάποια στιγμή να σου πω την ιστορία του.
Εντάξει.
Εντάξει. Πάντως οι αδαείς δε συγχωρούνται.
Και αυτοί που ζουν χωρίς να ελπίζουν για τίποτα γιατί να συγχωρούνται;
Θυμάσαι;
Αν θυμάμαι τι;
Τότε που ήσουν μικρός.
Δε θυμάμαι πολλά.
Γιατί;
Άφησα τις αναμνήσεις και την ελπίδα μου έξω από αυτόν τον χαμένο κόσμο.
Εγώ γιατί θυμάμαι;
Εσύ επέλεξες να θυμάσαι.
Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι ότι τότε ο ουρανός ήταν γεμάτος από θεό. Τότε ατένιζα το μέλλον με ηρεμία και έφτιαχνα κάστρα στην άμμο.
Τότε ήσουν ακόμα παιδί, τώρα πια έχεις μεγαλώσει.
Είσαι ηλίθιος.
Είμαι ένας έξυπνος ηλίθιος.
Έστω. Αλλά και ποιος δεν είναι;
Γιατί όμως με λες ηλίθιο;
Σε λέω ηλίθιο γιατί έχεις ξεχάσει πως να ζεις. Ζεις μέσω των θεωριών σου.
Μία θεωρία είναι η ζωή.
Και εσύ ένας ηλίθιος, ένας αδαής.
Μη με βρίζεις.
Θα σε βρίζω. Τέτοιες κουβέντες σου αξίζουν.
Μη λες τέτοια λόγια, σε παρακαλώ.
Πες κάτι επιτέλους... Σε ικετεύω.
Τι να πω...
Κάτι που να έχει νόημα. Κάτι αληθινό.
Τότε...
Πότε;
Τότε που ήμουν μικρός.
Ωραία λοιπόν, σε ακούω.
Τότε ο αέρας έφερνε μαζί του ωραίες μυρωδιές και εγώ κολυμπώντας στη θάλασσα ένιωθα ότι πετούσα. Τότε αγκάλιαζα δέντρα. Τότε ήμουν παιδί, τώρα πια είμαι μεγάλος.
Μεγάλος με καρδιά παιδιού.
Δε νομίζω.
Όχι, πες το. Μεγάλος με καρδιά παιδιού!
Μεγάλος με καρδιά παιδιού...
Πες το και πίστεψέ το!
Μεγάλος με καρδιά παιδιού! Ναι! Θα το ήθελα!
Τώρα είσαι έτοιμος.
Έτοιμος για πού;
Για το ταξίδι εκείνο.
Ποιο ταξίδι;
Εκείνο που ήθελα να κάνουμε όλοι μαζί.
Όλοι μαζί;
Ναι. Ας μην αφήσουμε κανένα πίσω!
Και πού θα πάμε;
Στην αρχή αυτού του χαμένου κόσμου για να μαζέψουμε τις αναμνήσεις μας και..
...Και την ελπίδα.
Προπαντός αυτή.
"Detachment" shows people with specific specialties, which are associated with different socio-economic roles or positions in their attempt to free themselves from the repetitiveness of daily life, while they are trapped in a maze of substitutions. Every of their movement states a balance between a virtual achievement and resignation.
A performance by Kosmas Kosmopoulos in collaboration with Gm Touliatou and Anthony Palaska
Performers: Elli Avraam-Repa, Christina Gazi, Maria Kandylaki, Marianiki Pagonis, Jannis Stefos, Spiros Kousouris (photos of the video) and Iris (text)
Supported by: Higher vocational dance school Despina Grigoriadou, Perfect Massin, Dance Studio MAGMA, Sampi.gr and Weinmeisterhaus/ Berlin
“Kinitiras“ Studio-Artistic Residency Centre
Address: 22 Erechtheion, Acropolis/ Athens
My contribution: text and photos. (The original text is in Greek.)
Κοιτάζω τα αστέρια. Εσύ τα βλέπεις;
Ναι, τα βλέπω.
Αυτός εδώ γύρω είναι ο κόσμος μας.
Ένας χαμένος κόσμος.
Γιατί το λες αυτό;
Μα είναι αλήθεια. Ποιος νομίζεις ότι θα γυρίσει να μας κοιτάξει;
Οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Και πού είναι αυτοί τώρα;
Δεν ξέρω.
Πού είναι αυτοί τώρα που εμείς τους χρειαζόμαστε τόσο;
Δεν ξέρω!
Να σου πω εγώ που είναι... Νομίζουν ότι περνάνε καλά και πίστεψέ με δε νοιάζονται καθόλου για εμάς.
Είναι αργά. Μπορεί να κοιμούνται.
Ναι, κοιμούνται. Κοιμούνται αγκαλιά με τη σιγουριά τους και εξακολουθούν να μην ενδιαφέρονται για εμάς.
Και ποιοι είμαστε εμείς;
Εμείς είμαστε.
Ναι;
Το περιθώριο.
Όχι, εγώ δεν ανήκω στο περιθώριο.
Τι λες; Τότε που ανήκεις;
Εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο.
Και εγώ είμαι πρίγκιπας!
Εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο. Σε λίγο θα γίνω και εγώ σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Και θα κοιμάσαι όπως εκείνοι;
Ναι. Γιατί;
Γιατί εκείνοι δεν μπορούν να κοιμηθούν, ανόητε. Εκείνοι ακόμα και στον ύπνο τους κρύβονται.
Κρύβονται από τι;
Από τον ίδιο τους τον εαυτό. Ανίδεε άνθρωπε.
Δεν είμαι ανόητος, ούτε ανίδεος.
Και τι θες να είσαι; Μήπως έξυπνος;
Ναι, γιατί όχι;
Αν καταφέρεις να γίνεις σαν αυτούς, αλλά χίλιες φορές καλύτερος, τότε ναι, φίλε μου, τότε θα είσαι έξυπνος. Τώρα είσαι τούβλο. Ένα σκέτο τούβλο που νομίζει ότι είναι πιο ξεχωριστό από όλα τα υπόλοιπα τούβλα που υπάρχουν στον ίδιο τοίχο με εκείνο.
Θέλω να τα αλλάξω όλα αυτά. Θέλω να κάνω τον κόσμο καλύτερο.
Υπάρχουν και άλλοι που το θέλουν αυτό.
Αλήθεια;
Ναι.
Και πού είναι αυτοί;
Σε διάφορα μέρη. Επαναστάτες χωρίς αύριο.
Είσαι απαισιόδοξος, το ξέρεις;
Ίσως.
Ίσως τι;
Ίσως να φοβάμαι.
Μα εσύ είσαι γενναίος.
Δεν είμαι γενναίος.
Είσαι!
Δεν είμαι!
Τι είσαι τότε;
Θυμάσαι σε τι κόσμο ζούμε;
Σε έναν χαμένο κόσμο.
Αυτό είμαι και εγώ, χαμένος.
Μα πριν κατάλαβα ότι ο κόσμος μας είναι καλύτερος από τον κόσμο εκείνων που κρύβονται ακόμα και όταν κοιμούνται.
Εμείς του περιθωρίου δεν έχουμε καμία ελπίδα.
Εγώ ελπίζω.
Σε τι;
Δεν ξέρω. Απλώς ελπίζω. Μου το είχε πει ο παππούς μου, «Πάντα να ελπίζεις».
Δεν πιστεύω σε τίποτα πια. Και ο παππούς σου που πέθανε ελπίζοντας τι κατάλαβε;
Ο παππούς μου κατάφερε να αλλάξει τα πράγματα... να έχουν όλοι δικαίωμα να ελπίζουν.
Δεν το ήξερα αυτό.
Μπορώ κάποια στιγμή να σου πω την ιστορία του.
Εντάξει.
Εντάξει. Πάντως οι αδαείς δε συγχωρούνται.
Και αυτοί που ζουν χωρίς να ελπίζουν για τίποτα γιατί να συγχωρούνται;
Θυμάσαι;
Αν θυμάμαι τι;
Τότε που ήσουν μικρός.
Δε θυμάμαι πολλά.
Γιατί;
Άφησα τις αναμνήσεις και την ελπίδα μου έξω από αυτόν τον χαμένο κόσμο.
Εγώ γιατί θυμάμαι;
Εσύ επέλεξες να θυμάσαι.
Εγώ αυτό που θυμάμαι είναι ότι τότε ο ουρανός ήταν γεμάτος από θεό. Τότε ατένιζα το μέλλον με ηρεμία και έφτιαχνα κάστρα στην άμμο.
Τότε ήσουν ακόμα παιδί, τώρα πια έχεις μεγαλώσει.
Είσαι ηλίθιος.
Είμαι ένας έξυπνος ηλίθιος.
Έστω. Αλλά και ποιος δεν είναι;
Γιατί όμως με λες ηλίθιο;
Σε λέω ηλίθιο γιατί έχεις ξεχάσει πως να ζεις. Ζεις μέσω των θεωριών σου.
Μία θεωρία είναι η ζωή.
Και εσύ ένας ηλίθιος, ένας αδαής.
Μη με βρίζεις.
Θα σε βρίζω. Τέτοιες κουβέντες σου αξίζουν.
Μη λες τέτοια λόγια, σε παρακαλώ.
Πες κάτι επιτέλους... Σε ικετεύω.
Τι να πω...
Κάτι που να έχει νόημα. Κάτι αληθινό.
Τότε...
Πότε;
Τότε που ήμουν μικρός.
Ωραία λοιπόν, σε ακούω.
Τότε ο αέρας έφερνε μαζί του ωραίες μυρωδιές και εγώ κολυμπώντας στη θάλασσα ένιωθα ότι πετούσα. Τότε αγκάλιαζα δέντρα. Τότε ήμουν παιδί, τώρα πια είμαι μεγάλος.
Μεγάλος με καρδιά παιδιού.
Δε νομίζω.
Όχι, πες το. Μεγάλος με καρδιά παιδιού!
Μεγάλος με καρδιά παιδιού...
Πες το και πίστεψέ το!
Μεγάλος με καρδιά παιδιού! Ναι! Θα το ήθελα!
Τώρα είσαι έτοιμος.
Έτοιμος για πού;
Για το ταξίδι εκείνο.
Ποιο ταξίδι;
Εκείνο που ήθελα να κάνουμε όλοι μαζί.
Όλοι μαζί;
Ναι. Ας μην αφήσουμε κανένα πίσω!
Και πού θα πάμε;
Στην αρχή αυτού του χαμένου κόσμου για να μαζέψουμε τις αναμνήσεις μας και..
...Και την ελπίδα.
Προπαντός αυτή.
