ՀՕՖ-ի Երեխաների աջակցության կենտրոնի հետ համագործակցության շրջանակում իրազեկում ենք հանրությանը խնամատարության մասին:

Համատեղ աշխատանքին կարող եք ծանոթանալ այստեղ՝ https://www.facebook.com/FosterFamiliesInArmenia/

Դարեր առաջ մի փոքրիկ քաղաք կար Հայաստանում, որտեղ ապրում էին մեծ ու

փոքր ընտանիքներ՝ իրենց առօրյա հոգսերով, նիստ ու կացով։
Մեծ ընտանիքներում մեկ հարկի տակ ապրում էին պապ ու տատով, զավակներով, թոռներով ու ծոռներով։ Բոլորը միմյանց ճանաչում էին, ապրում հաշտ ու խաղաղ։ Մարդիկ ամեն կիրակի պատարագի էին գնում ու իրենց աղոթքներում Աստծուց բարեգթություն խնդրում:

Համայնքում տարբեր պատճառներով նաև առանց ծնողների երեխաներ կային. պանդխտություն, հիվանդություն, մահ․․․
Այդ երեխաներին իր հարկի տակ էր առել եկեղեցին և հոգ էր տանում նրանց մասին, մխիթարության խոսք ասում։
Մի կիրակի քահանան դիմում է պատարագի եկած ժողովրդին ու ասում․

- Բոլորդ պարկեշտ ու աշխատասեր մարդիկ եք՝ հոգատար ծնողներ ու շնորհակալ զավակներ։ Դուք գիտեք, որ մեր համայնքում կան երեխաներ, ովքեր, դժբախտաբար, զրկվել են ծնողներից և ապաստան գտել եկեղեցում։ Նրանք գնալու այլ տեղ չունեն։ Եկեղեցին հոգ է տանում նրանց մասին՝ կերակրում, որ սոված չմնան, տաք տեղ տրամադրում, որ չմրսեն։ Բայց այս երեխաներին ընտանիք է պետք՝ տուն ու տեղ, ծնողներ, քույր ու եղբայր, ճիշտ այնպես, ինչպես որ, Աստծո օրհնությամբ, ձեր զավակներն ունեն:

Քահանայի խոսքը մեկընդմեջ ընդհատվում էր հավաքվածների բարձրաձայն մտորումներով.

- Խե՜ղճ երեխաներ, ի՜նչ մեղք են, ինչպե՞ս են էս դժվար աշխարհում մենակ ապրելու։
- Ո՞ւմ են պատմելու իրենց դարդն ու ցավը, ումի՞ց են օրինակ վերցնելու։
Քահանան շարունակում է.
- Մենք որոշեցինք առաջարկել մեր քաղաքում հարգանք ու պատիվ վայելող իշխանական մի քանի ընտանիքի այս երեխաների հոգևոր ծնողքը դառնալ։
Լսելով սա՝ եկեղեցում հավաքվածները նախ շփոթվում են, միմյանց նայում, միմյանց ականջի շշնջում.

«Այդ ինչպե՞ս, ճի՞շտ հասկացանք, իսկ դա լա՞վ միտք է, որևէ մեկը համաձայն կլինի՞․․․»

Հանկարծ լսվում է մի մարդու ձայն․

- Տե՛ր հայր, իմ ընտանիքը պատրաստ է ընդունել մեկ երեխայի, և մենք կհոգանք նրա մասին, ինչպես մեր սեփական երեխաների մասին ենք հոգ տանում։
Նա հայացքն ուղղում է կնոջը, ով լուռ, սակայն հպարտությամբ շուրջն էր նայում՝ լսելով ամուսնու խոսքերը։ Նրա լուռ կեցվածքից ակնհայտ երևում էր, որ համաձայն է ամուսնու հետ։ Ամուսինը շարունակում է.
-Ի՞նչ մեղք ունի երեխան, որ միայնակ է մնացել: Երբ երեխային ծնունդ տված ծնողները չկան, մեզանից ամեն մեկի պարտքն է իր ուսերին վերցնել ծնողի դերը: Ժողովուրդն ասում է` մի բաժակ ջուր ավել կլցնեմ ճաշին, հոգ չէ` ինչպես մենք, այնպես էլ այդ երեխան, Աստծով կապրենք: Տղամարդու հանգիստ ու ինքնավստահ խոսքը շատերին է զարմացնում:

Քահանան խորանի մոտ է կանչում այս համարձակ մարդուն և նրա կնոջը։ Կանչում է նաև երեխաներից այն մեկին, ով գրեթե ամեն օր նստում էր եկեղեցու մուտքի մոտ ու երազկոտ հայացքով նայում զավակների հետ պատարագի շտապող ծնողներին։
Քահանան խնդրում է կնոջը և երեխային իրար մոտ կանգնել, ապա նրանց վրա է գցում ճերմակ սավանից կարված մի լայն շապիկ, աղոթում ու եկեղեցու օրհնությունը շնորհում նրանց։ Այնուհետև տղամարդը՝ սուրբ խաչի ներքո, բարձրացնում է շապիկն ու գիրկն առնում երեխային։

Այդ արարողությունից հետո քահանան նրանց կոչում է հոգեծնող և հոգեզավակ, այսինքն՝ մարդիկ, ովքեր իրենց ընտրությամբ ու հավատքի ուժով դարձել են ծնող ու զավակ: