Η ευτυχία για τους Έλληνες φιλοσόφους είναι έννοια ηθική. Πρόκειται για την ηθική στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή.Η ευτυχία είναι περισσότερο ανθρώπινη επιδίωξη παρά υπαρκτή πραγματικότητα, όμως αποτελεί πάντα τον πρωταρχικό στόχο της ανθρώπινης θέλησης και δράσης. Το ιδανικό αυτό, μπορεί να υλοποιηθεί εφόσον υπάρχουν η υγεία και η ευεξία, η εξασφάλιση των απαραίτητων οικονομικών πόρων για τη συντήρηση του ανθρώπου στη ζωή, η αυτάρκεια, η ανιδιοτέλεια, η ηθική ολοκλήρωση και μόρφωση. Επίσης, επιτακτική είναι η ανάγκη  για εσωτερική ελευθερία, ομαλές διαπροσωπικές σχέσεις, αποδοχή των δυσάρεστων γεγονότων χωρίς φόβο και συμφιλίωση με την ιδέα τους αλλά και η δυνατότητα να έχει την ευχέρεια να αυτενεργεί.

Ωστόσο στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό μας γίγνεσθαι  είναι φανερή η ασυμμετρία ανάμεσα στον υλικοτεχνικό και ηθικοπνευματικό πολιτισμό. Η ιλιγγιώδης ανάπτυξη του τεχνοκρατικού πολιτισμού οφείλεται κυρίως στην δυσλειτουργία των θεσμών, στα ανασταλτικά πρότυπα αλλά και στην στάση του ατόμου με αποτέλεσμα να υπάρχει έλλειψη ποιότητας ζωής. Απαραίτητη προϋπόθεση για την εξυγίανση του συγκεκριμένου φαινομένου είναι  η ανθρωπιστική χρήση της τεχνολογίας καθώς και η παιδεία που θα διακατέχεται από ουμανιστικές αρχές. Κρίση εντοπίζεται στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου επειδή αυτό εφησυχάζεται , αδιαφορεί, είναι υπερκαταναλωτικό, στυγνά εξειδικευμένο και ακολουθεί πρότυπα ανταγωνιστικά.