FIKCYJNA WYSTAWA "MARZENIE IKARA"
Zadaniem na warsztatach było wykonanie mistyfikacji katalogu fikcyjnej wystawy oraz stworzenie w jej ramach conajmniej pięciu prac, conajmniej pięciu różnych artystów. Liczyła się tu także dbałość o szczegóły takie jak logo Instytucji, biogramy autorów wraz z ich fotografiami, dokumentacja i dane dotyczące dzieł, a także loga sponsorów.
Ważnym aspektem całego projektu było to, żeby każdy z uczestników zrobił prace, jakich sam by nie zrobił- z różnych powodów. Była to okazja do przełamania i sparwdzenia się w różnych postawach i mediach.
Moim pomysłem było wykreowanie wystawy, która miała miejsce w latach 90-tych. Chciałam stworzyć prace, których wykonanie we własnym imieniu byłoby z mojej strony nieszczere. Świadome posłużenie się fikcją i napisanie w pewnym sensie "bajki", umożliwiło mi podejście do tego z dystansem i zabawę konwencją zarówno lat 90-tych jak i samej mistyfikacji, którą odkryłam jako nowe medium.
MARZENIE IKARA
Galeria ŚĆ
15.09.1995r.- 15.11.1995r.
Galeria ŚĆ
15.09.1995r.- 15.11.1995r.
Prace ukazane na wystawie odnoszą się do motywu mitycznego Ikara. Każda z nich na swój sposób przedstawia mechanizm podejmowania próby osiągnięcia celu, która z góry skazana jest na porażkę.
Kuratorka wystawy- Anna Wróbel, zgromadziła tu prace artystów różnych grup wiekowych uprawiających różne dziedziny sztuki. Począwszy od fotografii, poprzez prace przestrzenne, aż po prace z pogranicza video i performance.
PLAKAT
DARIUSZ LOTNY
Urodził się 02.02.1955r. Rzeźbiarz, zajmuje się metaloplastyką. Swoją pasję odkrył w pracy- na stoczni, gdzie pracuje od 15 lat. W jego na pozór topornych i monumentalnych rzeźbach sumiennie przemyca wątki niespełnionych marzeń z dzieciństwa. Wykorzystuje w nich często materię negatywu fotograficznego oraz instalacje świetlne.
"Ja, Ikar"
Jest to obiekt składając się z maski spawalniczej, której Lotny używał na początku swojej kariery stoczniowej. Obiekt traktuje o niespełnionym marzeniu chłopięcym pracownika stoczni.
Urodził się 02.02.1955r. Rzeźbiarz, zajmuje się metaloplastyką. Swoją pasję odkrył w pracy- na stoczni, gdzie pracuje od 15 lat. W jego na pozór topornych i monumentalnych rzeźbach sumiennie przemyca wątki niespełnionych marzeń z dzieciństwa. Wykorzystuje w nich często materię negatywu fotograficznego oraz instalacje świetlne.
"Ja, Ikar"
Jest to obiekt składając się z maski spawalniczej, której Lotny używał na początku swojej kariery stoczniowej. Obiekt traktuje o niespełnionym marzeniu chłopięcym pracownika stoczni.
MAGDALENA KLUCZUK
Urodzona 18.06.1970 r., studentka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Początkowo studiowała architekturę na Politechnice. Dziś jest rzeźbiarką. Od dzieciństwa mieszka na blokowisku. Jej ojciec jest policjantem, a matka pracuje w miejscowym kiosku.
Urodzona 18.06.1970 r., studentka Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Początkowo studiowała architekturę na Politechnice. Dziś jest rzeźbiarką. Od dzieciństwa mieszka na blokowisku. Jej ojciec jest policjantem, a matka pracuje w miejscowym kiosku.
"Wstęp Wzbroniony"
Obiekt- kolaż dwustronny. Miniatura drzwi do pokoju. Pierwsza część- szczelnie zaklejona, jest reprezentacyjna, grzeczna i do wglądu ogólnego. Rewers natomiast- drzwi widoczne jakgdyby "od środka" (wnętrza, pokoju) autorki, odzwierciedlać mają skrywaną dzikość i młodość.
Obiekt- kolaż dwustronny. Miniatura drzwi do pokoju. Pierwsza część- szczelnie zaklejona, jest reprezentacyjna, grzeczna i do wglądu ogólnego. Rewers natomiast- drzwi widoczne jakgdyby "od środka" (wnętrza, pokoju) autorki, odzwierciedlać mają skrywaną dzikość i młodość.
KRZYSZTOF SŁÓJ
Urodzony 30.01.1950 r. Fotograf, ukończył Technikum Pszczelarskie w Lublinie. W wieku 35 lat, kiedy zajmował się jeszcze rodzinną pasieką zobaczył w gazecie fotografię R. Avedona, przedstawiającą amerykańskiego pszczelarza- Ronalda Fischer'a. Wtedy też wyciągnął z piwnicy aparat swojego starszego brata i postanowił zostać fotografem.
"Pszczoły Luzem"
Tak o swojej pracy mówi sam autor:
"Kiedyś chciałem fotografować jak Mistrzowie. Goniłem za tym, co na samym początku mnie inspirowało. Próbowałem, ale to zawsze było "trochę po polsku". Dopiero teraz cały ten mechanizm polubiłem. Prezentowany cykl fotografii jest po części słodką dawką autoironii. Paradoksalnie jednak, ten pastiż i przeniesienie "artystycznych aktów" do mojej osobistej przestrzeni- tej, w której się wychowałem, zaczął mnie wzruszać. To wszystko zaczęło być pół- żartem, pół- serio."
Urodzony 30.01.1950 r. Fotograf, ukończył Technikum Pszczelarskie w Lublinie. W wieku 35 lat, kiedy zajmował się jeszcze rodzinną pasieką zobaczył w gazecie fotografię R. Avedona, przedstawiającą amerykańskiego pszczelarza- Ronalda Fischer'a. Wtedy też wyciągnął z piwnicy aparat swojego starszego brata i postanowił zostać fotografem.
"Pszczoły Luzem"
Tak o swojej pracy mówi sam autor:
"Kiedyś chciałem fotografować jak Mistrzowie. Goniłem za tym, co na samym początku mnie inspirowało. Próbowałem, ale to zawsze było "trochę po polsku". Dopiero teraz cały ten mechanizm polubiłem. Prezentowany cykl fotografii jest po części słodką dawką autoironii. Paradoksalnie jednak, ten pastiż i przeniesienie "artystycznych aktów" do mojej osobistej przestrzeni- tej, w której się wychowałem, zaczął mnie wzruszać. To wszystko zaczęło być pół- żartem, pół- serio."
WANDA SZPROT
Urodziła się 15.04.1968 r. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na codzień pracuje w tandemie z Antonim Szpakiem w Operze Narodowej. Wzrusza ją taniec, choć sama- jak twierdzi, nie umie tańczyć. Jej prace dotykają często prób komunikacji poprzez ruch i gest- bez uzycia słów. Równorzędną rolę jednak za każdym razem gra scenografia. Często bowiem akcja dokumentowana przez Wandę jest próbą nawiązania dialogu z miejscem.
"Święto Wiosny"
Jest to instalacja imitująca mały fragment wnętrza domku działkowego. Główną część instalacji stanowi telewizor wyświetlający dokumentację wydarzenia. Wanda Szprot zarejestrowała naiwny taniec na terenie opuszczonych ogródków działkowych. Owa improwizacja do utworu ze "Święta Wiosny" jest, według autorki,rozpaczliwą próbą obudzenia zastanej martwej przestrzeni do życia. Próbą, oczywiście daremną, pozostającą bez odzewu.
Urodziła się 15.04.1968 r. Absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, na codzień pracuje w tandemie z Antonim Szpakiem w Operze Narodowej. Wzrusza ją taniec, choć sama- jak twierdzi, nie umie tańczyć. Jej prace dotykają często prób komunikacji poprzez ruch i gest- bez uzycia słów. Równorzędną rolę jednak za każdym razem gra scenografia. Często bowiem akcja dokumentowana przez Wandę jest próbą nawiązania dialogu z miejscem.
"Święto Wiosny"
Jest to instalacja imitująca mały fragment wnętrza domku działkowego. Główną część instalacji stanowi telewizor wyświetlający dokumentację wydarzenia. Wanda Szprot zarejestrowała naiwny taniec na terenie opuszczonych ogródków działkowych. Owa improwizacja do utworu ze "Święta Wiosny" jest, według autorki,rozpaczliwą próbą obudzenia zastanej martwej przestrzeni do życia. Próbą, oczywiście daremną, pozostającą bez odzewu.
ANTONI SZPAK
Urodził się 31.07.1965 r. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, prawa ręka Wandy Szprot. Od 10 lat pracuje w Operze Narodowej. Początkowo pracował w modelarni, później w perukarni i pracowni kwiatów, dziś jako scenograf. Praca prezentowana na wystawie jest jego debiutem w dziedzinie video- art'u.
"Dyskretny Urok Rcerstwa"
Video przedstawia mężczyznę w stroju królewskiego błazna, który pokracznie wspina się na górę złomu. Procesowi temu wtóruje aria "O mio, babbino caro" w wykonaniu Gianni Schicchini z opery Puccini'ego. Sam obraz odnosi sie nie tylko do motywu daremnego wysiłku i dążenia do nieuchwytnego celu, ale i dopatrzeć się można w nim nawiązania do Breugel'owskiego malarstwa. Szara postać wdraujący się na stertę bezużytecznego, również szarego śmietniska, zaczyna wtapiać się w tło niczym zakamuflowany bohater obrazu "Upadek Ikara".
Urodził się 31.07.1965 r. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, prawa ręka Wandy Szprot. Od 10 lat pracuje w Operze Narodowej. Początkowo pracował w modelarni, później w perukarni i pracowni kwiatów, dziś jako scenograf. Praca prezentowana na wystawie jest jego debiutem w dziedzinie video- art'u.
"Dyskretny Urok Rcerstwa"
Video przedstawia mężczyznę w stroju królewskiego błazna, który pokracznie wspina się na górę złomu. Procesowi temu wtóruje aria "O mio, babbino caro" w wykonaniu Gianni Schicchini z opery Puccini'ego. Sam obraz odnosi sie nie tylko do motywu daremnego wysiłku i dążenia do nieuchwytnego celu, ale i dopatrzeć się można w nim nawiązania do Breugel'owskiego malarstwa. Szara postać wdraujący się na stertę bezużytecznego, również szarego śmietniska, zaczyna wtapiać się w tło niczym zakamuflowany bohater obrazu "Upadek Ikara".
ADAM PIECHURA
Urodzony 18.12.1969 r. Absolwent wydziału rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Większość jego prac jest owocem nieustannych podróży. Przemieszczając się po różnych częściach świata, Adam Piechura tworzy swoje instalacje z przedmiotów znalezionych i usytułowuje je w odpowiednich kontekstach.
"Daremna Pielgrzymka"
Obiekt. Zarośnięta para butów sportowych, znaleziona na terenie opuszczonego kościoła w Detroit. Ta specyficzna "doniczka" artyście na myśl przyniosła skojarzenie z przerwaną pielgrzymką do wymarzonego, a może nawet świętego celu.
Urodzony 18.12.1969 r. Absolwent wydziału rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Większość jego prac jest owocem nieustannych podróży. Przemieszczając się po różnych częściach świata, Adam Piechura tworzy swoje instalacje z przedmiotów znalezionych i usytułowuje je w odpowiednich kontekstach.
"Daremna Pielgrzymka"
Obiekt. Zarośnięta para butów sportowych, znaleziona na terenie opuszczonego kościoła w Detroit. Ta specyficzna "doniczka" artyście na myśl przyniosła skojarzenie z przerwaną pielgrzymką do wymarzonego, a może nawet świętego celu.
SPONSORZY:
Muzeum Dinozaurów
Komixxx
NON STOP
Galaxy Shoes
Guma Turbo
VHS NEVER
ROD
Polmozbyt
Opera Narodowa
Muzeum Dinozaurów
Komixxx
NON STOP
Galaxy Shoes
Guma Turbo
VHS NEVER
ROD
Polmozbyt
Opera Narodowa
