Günümüz Türkiye’sinde kadına karşı şiddetin normalizasyonu öyle yerleşik bir hal almıştır ki artık bir kadının darp edilmişliği, şiddet görmüşlüğü, ezilmişliği adeta onun eşgalidir. Bu eşgal toplumun bütün bireyleri tarafından kabul edildiği gibi devlet ve hatta kadının kendisi tarafından da özümsenmiştir. Biyometrik bir vesikalıkta, kişinin kendini tüm çıplaklığıyla ortaya koyduğu bir görselde bu durumun sergilenişi ise artık kabullenmişliğin ve boşvermişliğin son noktasıdır.
