Pokreti koji su prilikom sna tj. nesvesnog stanja ostavljali tragove na koži, najčešće su se manifestovali linearnim otiscima. Tako je nastala ideja o unutrašnjem crtežu, koji se stalno menja i nestaje, baš kao i čovekova unutrašnja višeslojnost.
Koža kao simbol, sa jedne strane senzibilnosti i krhkosti, sa druge fleksibilnosti i istrajnosti imala je u sebi tu dvojakost koja je bila ključna za rad “Unutrašnje i spoljašnje”. U bukvalnom smislu ona nas odvaja od spoljašnjeg i pre svega štiti. Ona je odraz našeg unutrašnjeg stanja, koji u isto vreme na sebe preuzima uticaje spoljašnjih sila i predmeta sa kojima dolazimo u dodir.
