Graphic Design
Semestr 3, Grafika, Zaoczne
SWPS Wrocław
SWPS Wrocław
Ilustracja na podstwie tekstu “Jurodiwy”, autorstwa Jarosława Jaruszewskiego BISZ’a.
Kamil Sypień | Wrocław 2017
Poszukiwanie
Poszukiwanie odpowiedniego materiału, odpowiedniego tematu było bardzo ważną kwestią dla całego procesu, to właśnie odpowiedni wybór pozwalał w najtrudniejszych momentach czerpać radość z tworzenia ilustracji, tworzenia postaci, poszukiwania i próbowania nowych koncepcji.
Jak wielką ignorancją i brakiem szacunku do procesu oraz owoców swojej pracy trzeba się wykazać, aby ostatecznie, w momencie przekazania projektu do oceny, przedstawić jedynie ostateczny efekt, który sam w sobie jest i będzie, po prostu. Natomiast jeżeli przyjrzeć się procesowi jaki musiał zaistnieć w ramach projektu, winniśmy oddać publiczności oraz poszczególnym elementom dozę szacunku, lub po prostu - nie pomijać ich.
Fotografia po lewej przedstawia fragment klipu, który stworzony został na potrzeby utworu “Jurodiwy”.
Fotografia po prawej Płyta „Labirynt Babel” wydanie winylowe, utwory muzyczne jako inspiracja i powód ilustracji.
Jurodiwy, kim właściwie jest?
Jurodiwy (gr. môros, syr. ţđîäčâűé), także saloita – święty, szaleniec Chrystusowy. Jeden ze wzorów świętości dawnej Rosji (obok strastoterpców, starców i pielgrzymów). Staroruski termin pochodzi od słowa czyli „poroniony płód” – nawiązując do Pawłowego określenia (1Kor 15,8). Inna etymologia wywodzi to określenie od staroruskiego określenia osoby głupiej, bezrozumnej[1][2][3]. Inne znaczenia słowa to: coś nienaturalnego, zniekształconego, zdeformowanego, obcego i niezrozumiałego.
źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Jurodiwy
„Staroruski przypadek „człowieka”, znany pod przydomkiem jurodiwego, zdaje się być późnym, choć ze względu na swą grecką genezę nieodległym semantycznie śladem Sofoklesowego zdumienia. Podjęta tu próba „sportretowania” jurodiwego kieruje się ambicją fenomenologiczną. Nie chodzi w niej jednak o wyszukanie i wyrafinowanie jakiegoś „typu idealnego” bądź „czystej istoty”, lecz o wydobycie szczególnego, bodaj niepowtarzalnego splotu sposobów obecności, uobecniania się tego „przypadku”. Dlatego technika portretowania bliższa będzie raczej impresjonizmowi, kubizmowi i - być może - surrealizmowi, niż innym strategiom malarskim. Przypuszczalnie te parafiguratywne techniki sposobniejsze są do uchwycenia figury jurodiwego. Zarazem fenomenologiczny portret chciałby uwydatnić deinotyczną wieloznaczność portretowanego, nie rozstrzygając pochopnie, „kto” lub „co” się właściwie za nim kryje. Za czym? Za „portretem”? Za kim? Za „portretowanym”?”. Cezary Wodziński
Postać Jurodiwego, przedstawiana na obrazach, rysunkach. Próby stworzenia określonego charakterystycznego obrazu postaci.
Różne próby podejścia do sprawy postaci Jurdowiego.
Szkicowanie
Zanim komputer.
Zanim rozpocznie się proces tworzenia konkretnej postaci, w konkretnej pozycji, o konkretnych walorach i cechach, pojawia się potrzeba uwolnienia ręki, uwolnienia wyobraźni, oddania się wątpliwym umiejętnościom szkicowania oraz malowania.
Tworzenie wielu szkiców, pozwala na odkrycie odpowiedniej pozycji postaci, pozwala na spojrzenie na postać z kilku perspektyw, pozwala również rozwinąć pomysł, rozwinąć i ulepszyć - wzmocnić cechy danej ilustracji, razem w połączeniu z materiałami źródłowymi na temat postaci, można zacząć klarować pomysł.
To ciekawość czyni projekt wyjątkowym, poszukiwanie, poznanie postaci, tematu jest kluczem do osiągnięcia celu, to całościowy proces pozwolił mi stworzyć ostateczny efekt, który mogę przestawić, pamiętam jednak również o tych wszystkich elementach, które doprowadziły mnie do pewnego etapu jakim jest ukończony, pełny i świadomy projekt.
No to do dzieła
ważne jest zrozumienie procesu tworzenia.
Walka z konceptem, mniej znaczy lepiej? To kwestia zrozumienia, skomplikowanie jest ciekawsze, ale łatwiejsze, ale czy lepsze?
Skomplikowanie
budowanie tła, perspektywy, dodatki
pierwsza próba, ostatecznie za dużo tego wszystkiego
Redukcja, redukcja, redukcja
Wkroczenie na odpowiednią ścieżkę, za radą pani
Agnieszki Semaniszyn-Konat, uproszczenie postaci, próba przedstawienia jej jako bryła, jako plama, oraz w wersji kolorystycznej ograniczając się do białego i czarnego koloru. Drobne detale, takie jak kolor oczu stały się cechą, stały się wartością i dodały charakteru.
Agnieszki Semaniszyn-Konat, uproszczenie postaci, próba przedstawienia jej jako bryła, jako plama, oraz w wersji kolorystycznej ograniczając się do białego i czarnego koloru. Drobne detale, takie jak kolor oczu stały się cechą, stały się wartością i dodały charakteru.
Lekki poślizg
nieudolna, niepotrzebna ucieczka, powrót do skomplikowania.
Walka z kolorami
Próba ujarzmienia kolorów, to najtrudniejszy moment dla projektanta, przynajmniej to moje zdanie, ponieważ każdy z kolorów ma swój charakter, trzeba wybrać najbardziej odpowiedni w danej sytuacji.
Gotowy projekt
Stworzenie okładki książki.
Dodatkowe materiały do książki
