Plots stond ze daar. In haar winterjasje en dikke sjaal met pomponnetjes in de meest bonte kleuren die ik ooit zag. Johanna. Met rode wangen en verkleumde handjes stapte ze naar me toe en vertelde dat de schoolbus haar net thuisgebracht had. Of ik de geitjes eens wilde zien? Dat wou ik wel.

De avond viel en de koffie die mama Kathelijne uitgeschonken had, proefde inmiddels koud. Papa Bart had me intussen al uitvoerig verteld over zijn pioniersjaren als biologische geitenboer, het vele uren melken en het uitgebreide assortiment geitenkaasjes dat daarvan het tastbare resultaat was.

Bioboeren. Ik vond altijd dat ze iets weg hadden van Kerst en Valentijn. Ongetwijfeld verdienstelijk voor de liefhebbers, maar écht fan kon je me bezwaarlijk noemen. Tot ik de kleine Johanna ontmoette. En Bart en Kathelijne. En de geiten. De kaasjes streelden mijn tong en de bioboeren vulden net zoals alle andere boeren mijn hart.