Program 997 ukazał się na antenie TVP w 1986 roku. Od razu stał się przedmiotem fascynacji, z uwagi na swą formę, łączącą elementy brukowej sensacji z presją przekazu ideologicznego. Polegał on na przesunięciu dotychczasowego akcentu przymusu aklamacji porządku socjalistycznego w stronę przaśnego, krajowego sockryminału, z wykrywalnością przestępstw i skutecznością MO jako fetyszem. Obraz codzienności wypełzający z ekranu stawał się atrakcyjny, jakby nieco westernowy, pełen ludzi prywatnej inicjatywy, może nawet nierzadko z gruntu dobrych, dla których jednak złoty cielec peweksowskiego bonu dolarowego czy ćwiartki wódki stawał się zgodą na tragiczne samounicestwienie. Ponura grotecha audycji polegała na ukazywaniu śmierci z rąk złodziejaszka jako ostatecznego końca wszelkich prób wyjścia z socjalistycznej nędzy. Przekaz podprogowy utrwalał moment triumfu brutalnej zbrodni jako akt właściwie i poprawnie wymierzonej sprawiedliwości ludowej. Wprawdzie niedobry ale słusznie wkurwiony "janosik" odbiera mienie i życie profesorkowi, badylarzowi, taksiarzowi lub opływającej w luksus samotnego mieszkania, zadbanej babie pochodzenia niemieckiego. Schematyzm przedstawianych sytuacji przywodził na myśl sztywność tekturowych, płaskich postaci powieści milicyjnych. Cała Polska śmiała się ze sztuczności wypowiadanych kwestii (przysłowiowe: - zdejmuj majtki kurwa!- aa,aa, niee, aa) i mówiących je - jak z kartki - jednowymiarowych "aktorów". Mimo to, (a może właśnie dlatego) zdarzało się, że zwykli, anonimowi ludzie, niewinni statyści scenek, określanych w programie jako "rekonstrukcje wydarzeń" (wizja lokalna) na ulicy bywali publicznie rozpoznawani i napadani przez żądnych samosądu najwierniejszych i najbardziej uważnych telewidzów. Zabawna projekcja rzeczywistości sama zmieniała się w przerażającą realność.

My - widzowie, staliśmy się uczestnikami telewizyjnej rozrywki w nowym stylu, świadkami niespotykanych widowisk opresji doskonałej. Emitowane wówczas już od dawna seriale prod. TVP zyskały nowy faktor współgrający z przyjętą przez ośrodek decyzyjny linią polityczno-społecznej perswazji.

W łonie kolegium w składzie: Bolesław Błaszczyk, Dariusz Duszyński i Mirosław A. Jankowski postanowiono rozszerzyć znaczenie podtytułu audycji - "kronika kryminalna" i przesunąć jego kontekst do obszaru historycznego. W tym celu założono zespół znany również jako 997 Psycho TV. Swą wywrotową, prowokacyjną i perwersyjną działalnością utożsamił on powszednią, kryminalną zbrodnię cywilno-obywatelską z systemową, państwową eksterminacją tzw. kontrrewolucji. Wskazał, że "kronikę kryminalną" mogły powołać do istnienia i redagować osoby same uwikłane w skrytobójcze działania, w przemyślane prowokacje i manipulowanie opinią społeczną. Zdając sobie doskonale sprawę, że ci, którzy istotnie podżegają do morderstw, prowokują akty społecznej nienawiści, wyzwalają gniew ludu pozostaną na zawsze utajeni, bezkarni i nieuchwytni, 997 demaskował warsztat i arsenał tych działań. Podczas wystąpień, stylizowanych na postindustrialne koncerty, grupa prezentowała i uprzystępniała masowemu odbiorcy zjawiska, procesy i mechanizmy towarzyszące walce politycznej i ideologicznej. Od stalinowskich czystek etnicznych poprzez wykwit choroby narodowo-socjalistycznej, pożogę wojenną, radziecką deflorację i masakrę lat 30 - 50, gierkowską, kolorową, zabawną propagandę sukcesu, oficjalnie zatwierdzony kult cwaniactwa, aż po bezbarwną, paździerzową aurę dezintegracji lat osiemdziesiątych.

Polem dyskursu 997 była estetyka ideologii, strategie bezładnej indoktrynacji zwanej nauczaniem szkolnym, insygnia i symbolika organów przemocy, otoczką odpady cywilizacyjne tzw. kultury młodzieżowej na przestrzeni dekad, wypełnione trupim jadem propagandowe szablony.

997 stosował kryminalistyczne techniki fonoskopii wobec głosów doskonale znanych i popularnych prezenterów Dziennika Telewizyjnego, wyświetlał filmy testujące sprawność aparatury projekcyjnej, wyświechtane, szkoleniowe krótkometrażówki z zakresu przysposobienia obronnego, przeraźliwie dobrze się przy tym bawiąc. Szczególnie niesmacznym składnikiem naszych zapożyczeń była kiepska, patetyczna i kiczowata poezja, tłumaczenia, muzyka i malarstwo, fotografia i telewizja, tworzona na państwowe zamówienie. Dla tego swoistego kierunku w krajowej i bratniej sztuce siłowej perswazji estetycznej egzekutywa 997 wytworzyła termin STASI KUNST

W pojęciu tym krył się niekłamany podziw dla represywnej inwencji i zaprzeczenia gustu jej twórców, a także krytyczne rozwinięcie terminu Nazi Kunst, odnoszącego się do państwowej sztuki narodowosocjalistycznych Niemiec. Zespół uczestniczył w promocji skórzanej kurtki jako nowoczesnego wzoru mundurka adeptów przemocy. W przekonaniu 997, program telewizyjny 997, nosił cechy apologii zbrodni, bezpośrednio do niej nie nawołując. Kreował za to frenetyczny nimb odurzającej przyjemności bycia podglądaczem, sędzią i katem. Jak w soczewce skupiał więc najważniejsze przymioty samej telewizji. Upajał uczuciem boskości, gdy podle odegranej, dyletancko ukazanej scenie mordu, za każdym razem przez kilkadziesiąt odcinków z rzędu, towarzyszyła bestialsko poćwiartowana muzyka Kosmogonii Krzysztofa Pendereckiego. Tym samym do podświadomości odbiorcy trafiał przekaz o doniosłości i nadludzkim wymiarze ukazywanej sceny.

W późniejszym okresie, z prowadzącym audycję płk. Janem Plócienniczakiem, B poznał się i zaprzyjaźnił, póki co stanowił on dla grupy archetyp funkcjonariusza przymusu i idealny wzorzec idola polskiej kultury popularnej lat 80-tych. Silny, postawiony głos, wewnętrzne i zewnętrzne opanowanie, ostre, jakby wykute w kamieniu rysy twarzy, niezwykle charakterystyczna sylwetka i zdecydowane ruchy zdradzające sprawność fizyczną sprawiały, że płk. Jan Płócienniczak wyjątkowo często mylony był z płk. Mirosławem Hermaszewskim - pierwszym polskim astronautą. To podobieństwo w zadziwiający i niewytłumaczalny sposób wypiętrzało i uwzniaślało ideę 997 w kierunku kosmosu, przydając taniemu, popularnemu programowi telewizyjnemu cech wizjonerskiego aktu opisującego swoiste uniwersum.

997 oprócz niewartego splunięcia protestu i aktu politycznej wścieklizny jest też bezsilnym skowytem uciemiężonej i znękanej społeczności socjalistycznej, zamieniającej się stopniowo, lecz prędko i nieodwracalnie w bezwolną i tępą masę konsumencką, wypracowującą w trudzie rytuał uroczystego i powszedniego zarazem samozniszczenia.

Według analiz 997, najważniejszą i naczelną siłą przewodnią służącą i używaną do sprawnego przeprowadzenia tych procesów była kultura dyskotekowa. Rytm niweczący duszę i sumienie, a ułatwiający mechaniczne czynności, usprawnia w równym stopniu akt seksualny, jak i morderstwo, jak też ruchy robotnika, włączonego w masową produkcję. W tym kontekście jasny staje się, komunikat programowy DISKO MACHT FREI

Służbowo i dobrowolnie członkowie 997 sympatyzowali z socjalistycznymi odmianami nurtu Disko, w czołówce których znajdowała się przodująca muzyka wyprodukowana w Niemieckiej Republice Demokratycznej. W październiku 1989, na zaproszenie Freie Deutsche Jugend - młodzieżowej wschodnio niemieckiej organizacji młodych, B udał się z roboczą wizytą artystyczną do Berlina (jako wiolonczelista orkiestry kameralnej). Pobyt w bratniej republice wykorzystał owocnie, m.in. zapamiętale tańcząc w elitarnej dyskotece Wśród Przyjaciół przeznaczonej dla najaktywniejszych działaczy. 997 świadomie i swobodnie operował technikami subwersji motywów kulturowych zawartych w dźwięku. Były nimi m.in.: adaptacja form, parafrazy, nadużycia i wypaczenia treści, zapożyczenia, nakładanie struktur niekoherentnych w celu osiągnięcia korzyści antyestetycznych, odwracanie przekazu, kłamliwy montaż, foniczne fałszerstwo. Muzyczna zbrodnia stawała się naturalnym ekwiwalentem prawdziwej walki, choć także jednocześnie obnażeniem własnej niemocy. Tandetną kulturkę popularną 997

997 wynosił na piedestał, wskazując, że "Rozrywka to nasz wielki Zbiorowy Obowiązek". Masowy militarno-ideologiczny przekaz pragnął czynić bożkiem młodzieży, na jej idoli usiłował kreować zaś nijakich działaczy aparatu państwa i słusznych dziennikarzy muzycznych.

Reszty dokonała sama młodzież, która, jak pisał Krzysztof Grabowski z Dezertera, "wykończy się sama". Kryminalny sznyt brutalnego ignoranta w garniturze zrobił w końcu karierę, jako model dojrzałości, przeznaczony do społecznego podziwu i naśladowania.

Praktyka 997 - przykłady:
artykuł ze współczesnej prasy młodzieżowej recytowany w rytm marsza niemieckiego z kwietnia 1940 roku;
poetyckie apologie Kim Ir Sena wyśpiewywane melodią przeboju zespołu Pet Shop Boys lub Sabriny;
żołnierska, marszowa piosenka z kołobrzeskiego festiwalu przearanżowana na styl disco w kontrapunkcie z hitem grupy Bolter, pomyślanym jako pieśń masowa w wersji na baryton z towarzyszeniem fortepianu;
gitarowe songi Włodzimierza Wysockiego grane jako industrial;
krzyżowanie ścieżek dźwiękowych radzieckich filmów wojennych z amerykańskimi;
nachalne aranżacje piosenki Persuasion z repertuaru Throbbing Gristle;
imitowanie i mutacje metod zaprzeczania i zakłamywania rzeczywistości w  zaangażowanej pieśni świetlicowej;
wynaradawianie przez unaradawianie;
protest przez aklamację;
wyobcowanie przez oswajanie;
masowy śpiew Hymnu NRD w technologii karaoke".

Kolektyw 997 pełen punkowej naiwności liczył na swój wkład w psucie zbyt dobrze funkcjonującej machiny, za Genesisem P-Orridgem powtarzając, że artysta powinien systematycznie sypać piach w jej tryby.

Mir, Dar, Bolesław
Konstytutywnymi krokami do powołania 997 były następujące wydarzenia, w których brał udział B.
-10 listopada 1982 na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie aresztowanie przez milicję na 2 dni
-13 listopada 1983 w stołecznej Rivierze koncert zespołu Laibach, który stał się doświadczeniem pokoleniowym
-29 października 1984 na ul. Miodowej w Warszawie, kontrola i demontaż jego wiolonczeli przez patrol milicyjny, w ramach oficjalnych poszukiwań ciała ks. J. Popiełuszki
- w lipcu 1985 w Lewiczynie akcja profilaktyczna wobec próby podpalenia XVII-wiecznego kościoła przez nieznanych sprawców poruszających się białym fiatem 125p
- Jesienią 1985 w warszawskim Domu Kultury przy Łazienkowskiej nastąpiło spotkanie Mira, Dara i Bolesława, gniewnych kontestatorów systemu, wykonujących eksperymentalnego rocka. Zaanagażowani byli wówczas i potem w różne, zgoła odmienne projekty muzyczne. Imiona nigdy nie przestały nieść pradawnych znaczeń: Mir - niosący pokój, Dar - ofiarujący siebie, Bolesław - sławny cierpieniem. Ich mentorem był Andrzej Słodkowski, muzykolog i znawca radia.
-Wiosną 1988 Kolektyw udał się do Towarzystwa Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, przy ulicy Foksal, gdzie przez wiele godzin kopiował nagrania pieśni radzieckich i przemówienia Leonida Breżniewa, a także dokumenty historii mówionej z czasów wojny ojczyźnianej utrwalone na winylowych longplejach i taśmach. Na Nowym Świecie, w Księgarni Radzieckiej nabyto serię plakatów propagandowych. Osiągnięto w ten sposób gotowość do służby. W Domach Kultury na Muranowie przy Świerczewskiego, a potem w Milanówku (Miejski Ośrodek Kultury i Propagandy), korzystając z państwowego sprzętu przyszły 997 tkał muzyczną osnowę ataku na ośrodki państwowości.
-We wrześniu 1988 B. przebywał w Szwecji, w Goteborgu. W jednym z tamtejszych domów kultury, zarejestrował kilka utworów, recytując, grając na kontrabasie i używając gotowych płyt winylowych.
-W grudniu 1988 do B zaczęła napływać seria przesyłek pocztowych od nieznanego nadawcy, będąca w całości refleksją nad totalitaryzmem i manipulacją. Autorem (po pół roku ofensywy mail art) okazał się  Dominik Kowalczyk (późniejszy Neurobot i Wolfram). Po warszawskim wystąpieniu 997 wręczył on zdezorientowanemu B pakę wypełnioną obiektami sztuki, czym zakończył podziemny etap działalności MAO (Mail Art Organisation). Zawarte tam kasety MAO zostały przez kolektyw 997 skonfiskowane, zaanektowane i uznane za własne. W ten sposób dokonano gwałtu kolektywizacji czyjegoś dzieła, składając w ten sposób perwersyjny hołd idei systemowej nacjonalizacji.

-997 tworzą żołnierze, oficerowie niezależnego politycznego frontu, godzącego we wszelkie sojusze. Jasne stało się, że "nieludzka ziemia" Józefa Czapskiego istnieje pod stopami, a krematoryjne piece jeszcze dobrze nie wystygły i żadna władza nie zawaha się użyć sprawdzonych już metod rozprawiania się ze swymi oponentami. Podstawowy personel 997 pełnili : B, D i M.

W początkowym okresie na perkusji grał Robert Foryś, a podczas sesji w Lochu Olbrachta w 1989 roku wystąpił Robert F. Herubin, recytując i grając na perkusjonaliach. W niektórych działaniach odznaczył się wzorowo, zmarły w 2010 Tomasz Wolniewicz.

W czerwcu 1989, po koncercie w klubie Remont, zespół 997 otrzymał zakaz występów pod swoją nazwą. Pracownica Służby, jeszcze w klubie, przeprowadziła z B rozmowę ostrzegawczą, sondując jednocześnie stosunek członków grupy do dobrosąsiedzkich rad wzajemnych. Obecnie - w analogicznym okresie epoki pozornie minionej, 997 nie jest zainteresowane czy przyjęta przezeń forma wypowiedzi komuś się podoba czy nie, niezaprzeczalnym faktem jest natomiast, że dla kogoś kto wyrósł i dojrzał w klimacie konformizmu, formacja 997 znajdowała się i znajduje w pierwszej kolejności ostatecznego wytępienia.

W niedługim czasie z pewnością znów pojawi się sztuka na państwowe zamówienie, bo każda przemoc wymaga artystycznej świty. Nowi dworzanie skwapliwie napiszą oratoria do słów przemówień dostojników, a chóralne i orkiestrowe masy zabrzmią dziełami pracy, walki, przemocy i dysfunkcji.

Jeśli ktoś zarzuca 997 nostalgię, ma rację, ale wyłącznie przy założeniu, że jest to tęsknota za czasem, gdy wroga można było łatwiej, niż dziś zdefiniować i zlokalizować.

Zjawisk w rodzaju 997 było w polskiej kulturze niezależnej więcej, a drugi i trzeci obieg pełne były działań, o których nigdy już i nikt się nie dowie.

Opracowanie