Telefon endişeli çaldı. Şüpheyle açtım. Mezardan gelen bir ses: "Polat bir şeyler yapılacak, hemen gel". Hemen yola çıktım. Varlık ayarım bozuk, abuk subuk yollardan yokuşlara sürüklendim, çile çeken dervişler gibi kendimi kırbaçlayarak vardım İz Tv'ye. Kapıda kadim bir kedi, 100 yaşında, çok ama çok pis bakıyor, hakkımda bir şeyler biliyor belli, bir kafa işaretiyle "geç lan" dedi, buyur etti beni.

Ruhumda antika bir sancı, zihnim tıkış tıkış, gözlerim nesnel gerçeklere rest çekiyorken vardım bir asır ötedeki "patron" üreten odaya. İşin başı bana iş verecek ya, çoktan anlatmaya başlamış, yerden 50 metre yüksekteki sandalyeden kükrüyor: "POLAAAT!. aklıma bir fikir geldi. Tarihte iyi buluşlar yapmış insanların hayatlarını, buluşlarını anlatıcaz. 5 dakika. Giriş animasyonu lazım".

"Tamam. Güzel. Olur. Bir kaç gün içinde seninle bağlantıya geçmemi bekle. Ben bi konsept tasarım yapıcam, bu arada sen hem bilgi hem de bana verecek parayı toplamaya başla" kötü espirisini yaptım. Dışarı çıktığımda odadan kahpe zamanlardan kalma kötücül kahkahalar yükseliyordu. Momentumu ayarlayıp tam oradan kaçacakken kadim kedinin "sıçıcam senin ağzına çok az kaldı" bakışını son anda yakaladım.

Brifing basit. Müthiş mucit Graham Bell evrenini oluşturdum, modellerin bazılarını yaptım, bazılarını buldum, ışıkları, animasyonları oluşturdum. Başkada yapacak bir şey kalmadığında gidip teslim ettim işi. "Olmuş" dediler, paramı ödediler. Kadim Kediyi görmemek için hemen bir karadelik açıp sessiz ve hüzünlü bir evrene postaladım kendimi.

budur.