W szkole pojawiło się zadanie. Brzmiało ono: Co? — Czym?

Dostaliśmy tabelę z różnymi słowami i spośród nich losowaliśmy dwa.

Jedno słowo mieliśmy wyrazić za pomocą drugiego słowa, np. Człowiek — Linią. 

Trafiłam na: Kult/Kultura — Powtórzeniem.

To zadanie skojarzyło mi się z oogiri. Oogiri należy do owarai. A owarai muszę tłumaczyć po prostu jako „kabaret”, ponieważ nie znam na to dobrego słowa w języku polskim.

Ale wydaje mi się, że to tłumaczenie wcale nie przekazuje obrazów/znaczeń, które kojarzą mi się z tym słowem.

Często tak się zdarza, że kiedy ktoś pyta mnie o Japonię, to brakuje mi słów. Trudno mi wyjaśnić po polsku to, czego nie ma w języku polskim.

Dlatego jeśli chcę przekazać coś, co mam w głowie, to wydaje mi się, że powinnam wyjaśnić całą strukturę społeczną czy historię od początku. W dodatku istnieje bariera językowa. I wtedy czuję się już całkiem bezradna.

Oogiri jest rodzajem kabaretu. Uczestnicy dostają zadania i odpowiadają. Różni się od quizu tym, że nie ma jednej poprawnej odpowiedzi, tylko ten, kto da najbardziej „głupią”, śmieszną odpowiedź, wygra tę grę.

Swoją drogą, napisałam, że czuję się bezradna i brakuje mi słów, ale to nie oznacza, że nie lubię tej sytuacji. Może uda mi się coś przekazać w zupełnie inny i niespodziewany sposób. Poza tym to dotyczy nie tylko różnic międzykulturowych. I niezrozumienie też nie jest złe.

Od dawna fascynuje mnie język polski.

Kiedyś gdy uczyłam się zdrobnień, które podobno stosuje się do czegoś małego, słodkiego czy ślicznego, myślałam, że są one bardzo ciekawe, poza tym nie ma ich w języku japońskim.

I na przykład słowo „KultURA” wyglądało dla mnie na pierwszy rzut oka na „mały Kult”, skoro „WódKA” jest „słodką Wodą”.