Bij binnenkomst zien we hem meteen staan, Jack. Hij staart rokend naar buiten, zijn benen gestoken in met verf besmeurde skinny jeans en western boots voorzien van de Amerikaanse vlag. Hij draagt een strak zwart hemdje en tattoos op zijn armen. Zodra Jack ons hoort, draait hij zich om. Met zijn halflange, sluike, opvallend blonde lokken en getekende gezicht had hij zomaar de broer van Andy Warhol kunnen zijn. Hij blaast rook uit en zegt: ‘Jullie komen schilderen? Ik ben het welkomstcomité. Loop maar door naar boven.”
We komen een grote ruimte binnen. Er klinkt techno-muziek, die qua stijl en volume niet zou misstaan op een festival waarbij men ogen als schoteltjes heeft. De vloer is bedekt met spetters verf. Rechts is een barretje, aan de linkerkant staat een hoogblonde assistente, eveneens in cowboy laarzen en strakke spijkerbroek. Zij verkoopt lege doeken en neemt de bonnen van Groupon en Vakantieveilingen in behandeling. Er zijn houten schappen met damesschoenen, beklad met verf. In groten getale staan er doeken van Jack zelf, allemaal te koop.
De assistente glimlacht genereus, pakt onze bonnen aan en vertelt: “Zo, jullie hebben ons Rock-’n-Roll arrangement gekocht. Bij dit arrangement is schilderen op een stuk acryl karton standaard inbegrepen. We adviseren echter om dat niet te doen. Het is klein en je kunt er niet goed met verf op werken. Dus je kunt het beste een canvas kopen. Voor 15 euro heb je al een kleintje, tot 55 euro voor een groot doek. Groot werkt natuurlijk wel fijner, dat zul je straks ook wel zien in de demonstratie die Jack geeft, over 5 minuten. Je hoeft nu nog niet te beslissen wat je doet, denk er maar even over na en neem een lekker kopje koffie of thee. Dat is tot de demonstratie gratis.”
Koffie dus. Uit een bekertje met Jacks hoofd erop. We twijfelen of we een doek gaan kopen of toch kiezen voor het Rock-’n-Roll arrangement. We willen geen duur canvas, maar ook geen klein stuk karton. Want ja; priegelend actionpainten? Uiteindelijk komen we tot een compromis. Aangezien het acryl karton toch van een grote rol wordt afgescheurd, willen we graag een groter vel. Desnoods betalen we iets extra.
Wanneer we dit voorstellen, reageert de assistente geagiteerd. “Ja! Nou! Ik weet niet of dat kan. En ik heb daarin ook geen beslissingsbevoegdheid. Ik zal het zo wel aan Jack vragen." Ze wendt haar blik af, naar de meneer achter ons. Hij komt zijn doek ruilen met een grotere variant. "Toch maar die andere? Héél verstandig!”
Dan is er plots reuring... Jack heeft het podium beklommen! Hij staat wijdbeens voor een groot leeg doek. Daar omheen staan diverse emmers latex met verfrollers, een aantal spuitbussen en wat sjablonen. Rondom het podium verzamelen zich een stuk of 40 mensen. “Kom maar dichterbij, zodat je het allemaal goed kunt zien.” Jack heeft een vlotte babbel en vertelt eerst iets over zichzelf. Hij komt uit de marketingwereld; had daar 15 jaar geleden genoeg van en besloot het roer om te gooien. Sindsdien noemt hij zich kunstenaar en benadrukt hij buiten de kaders te denken.
Wat volgt is een stapsgewijze demonstratie van hoe men in nog geen tien minuten een kunstwerk zoals het zijne kan maken. Jack heeft grofweg twee stijlen; de één laat zich omschrijven als ‘precies zoals Herman Brood’ en de ander bestaat uit gekleurde harten met een door Jack geschreven liefdesgedicht er in. Wie geen onderwerp weet krijgt derhalve de tip om iets te doen met een hart en tekst; zoals de woorden ‘love’ en ‘home’.
De artiest deelt mee dat ‘schilderen moeilijker is dan het lijkt!’ Hij adviseert om het resultaat tijdens het schilderen los te laten. “Dat is voor mensen met een gewone kantoorbaan vaak heel lastig.” Toch blijkt het vooral ook zaak dat wij precies de door Jack gedemonstreerde werkwijze volgen, zodat wij ook buiten de kaders leren te denken. “Je verdeelt het doek in vlakken en dan kies je drie kleuren. Laat één stuk wit. Geen kleuren gaan mengen, niet doen, want dat is gewoon niet gaaf.”
Het schilderij dat hij nu maakt wordt verloot onder likers van zijn facebookpagina. “Niet e-mailen dat je het echt graag wil, dan krijg je het juist niet. Gewoon alleen de facebookpagina liken. Anders geef ik het doek liever aan een goed doel ofzo.” Men lacht een beetje. “Zo, in een paar minuten klaar. Het is echt makkelijker dan het lijkt. Ja, de workshop duurt geloof ik twee uur, maar in principe heb je die tijd niet nodig. En als je klaar bent, doe er dan ook niets meer aan, anders verpest je het.”
Terug bij de assistente krijgen we slecht nieuws. “Jack kan helaas niet akkoord gaan met bijbetalen voor een groter vel, want dat product bieden we niet aan.” We besluiten het rafelig afgescheurde A3 vel dan maar te nemen. Zodra de kunstenaar dat in de smiezen krijgt snelt hij op ons af en probeert ons aan te zetten tot een andere keuze. “Het karton dat jullie hebben, is ècht niet geschikt voor deze techniek. De verf druipt er af en dat wordt heel lelijk.” We knikken vriendelijk en zoeken een plekje.
We gaan aan de slag met ons stuk karton en volgen min of meer de voorgeschreven werkwijze. Het is inderdaad net zo makkelijk als het lijkt. De kunstcowboy slentert nonchalant met een roseetje in zijn hand langs zijn cursisten. Ondertussen slaakt hij uitgelaten kreten over enkele monsterlijke werken om ons heen. Zoals voorspeld zijn we binnen een kwartiertje klaar. De mevrouw naast ons staat weifelend naar haar nog halflege doek te turen. “Zal ik nou hier...Of nee...Ja, je wilt het ook niet verpesten hè? Als het er eenmaal op zit dan zit het er op…”
We besluiten vroegtijdig de aftocht te blazen. De assistente vindt dit “helemaal prima!” We besluiten onze kunstwerken achter te laten onder het mom van ‘we komen ze later nog wel ophalen.’ Jack heeft ons voornemen kennelijk door, want hij haast zich om ons te vertellen dat alléén gekochte doeken mogen blijven, werk op karton moet meteen mee. We kijken elkaar aan, rollen de druipende creaties op en nemen ze mee de regen in.
Bij het verlaten van Apeldoorn praten we na. Het voorkomen van de kunstenaar intrigeert. Welbeschouwd lijkt hij nog het meest op een typetje. Waar Warhol en Brood gekleed gingen in pak, is deze meneer gekleed in kunstenaarskostuum. Precies zoals het hoort. Het zou ons niet verbazen als Jack om 17.00 zijn zorgvuldig besmeurde cowboy-outfit afstroopt, pruik opbergt en driedeling pak weer aantrekt. Dan nog even de opplaktattoeages afwassen en, huphup, met de auto van de zaak door naar Barneveld. Daar heeft hij morgen een drukke dag; drie busladingen mensen die zich hebben opgegeven voor zijn uitleg over de mogelijkheden tot het kopen van een time-share vakantiehuisje in Frankrijk.
Door Sanne Ahlers, Sarah Bolsenga, Pauline Gesink
