U kapitalističkom društvu današnjice radnik se percipira kao resurs. Dokle god je profitabilan- njegova uloga u društvu je sigurna, međutim koja je budućnost radno sposobnih ljudi koji ispadnu iz ovako definisanog sistema? Kultura rada i radnička klasa predstavljali su kičmu Jugoslavie i režima vremena u kome je otelotvorena ideja Novog Beograda, grada obećanog ljudima koji su ga svojim rukama podigli, a koji predstavlja početnu tačku istraživanja. Brodogradilište Tito, na obali reke Save, prepoznato je kao adekvatan poligon rada zbog svoje značajne uloge u industriji 20. veka kao radnog mesta više od 1000 radnika koji su bez posla ostali nakon njegovog zatvaranja od kada je ono postalo još jedna u nizu braunfild lokacija Beograda. Na osnovu istraživanja pojma rada u vremenskim dimenzijama prošlosti i sadašnjosti potvrđena je važnost održavanja kontinuiteta i afirmisanja nasleđa predmetne lokacije koja podstiče projektovanje infrastrukture koja dopunjuje kulturni i kolektivni narativ rada i preispituje njegov položaj u dimenziji budućnosti. Polazeći od konstrukcije jednog radnog dana 60-tih godina prošlog veka, intervjuisanjem nekadašnjeg zaposlenog Brodogradilišta, definisana je prostorno-programska postavka koja arhitekturu koristi kao alat emancipacije koji ima jak socijalni karakter. Zadržavanjem određenih objekata na lokaciji oni postaju spomenici rada prošlosti, dok se oko njih razvijaju prostori koje oblikuje arhitektura koja traga za snaženjem jednakosti, ljudskog dostojanstva i optimizma u sferi rada i postaje alat stvaranja ravnopravnog društva. Akcenat istraživanja jeste na samim ljudima (definisanim poslom kojim se bave/ su se bavili/ će se baviti), tj. na njihovim potrebama koje iziskuju pružanje adekvatnih prostora za rad i boravak, stvaranja mesta susreta i razmena ideja i iskustava praćena infrastrukturom koja podržava inovacije i afirmiše tradiciju njihovog posla.
