Kopice (woj. opolskie, Polska) to niewielka miejscowość w powiecie grodkowskim, na wschodnich krańcach historycznego Górnego Śląska.
Z przemysłowym Górnym Śląskiem ściśle związane są osobą Śląskiego Kopciuszka, biedną sierotą Joanną Gryzik (Grycik), która stopiła lód serca magnata przemysłu górnośląskiego Karola Goduli i mając zaledwie kilka lat stała się jedną z najbogatszych osób w państwie. Joanna, po mężu von Schaffgotsch, zamieszkała w pałacu w Kopicach przekształcając go w perłę architektury ówczesnego Śląska. Wraz z otaczającym go parkiem, do dziś stanowią one miejsce przyciągające wielu turystów mimo tego, że z dawnej świetności pozostały jedynie okruchy.
Według Johanna Georga Knie pierwsza wzmianka o Kopicach pochodzi z 1371 r. jako Coppicz. Wcześniejszą wzmiankę podaje Hermann Neuling, na podstawie dokumentu wydanego w dzień św. Walentego 14 lutego 1289 r.
Pierwszym znanym właścicielem majątku kopickiego miał być Adam Beeß, któy nabył go w 1415 r. Następnie w 1531 r. dobra te należały do kanonika wrocławskiego Bathasara von Rechtena. Z kolei ostatnim rodem dzierżącym Kopice byli Schaffgotschowie. To prastary ród pochodzący z Frankonii, którego dzieje na Śląsku sięgają XIV w.
Majątek kopicki został nabyty za 450 tys. talarów przez hrabiego Hansa Ulricha Gottharda von Schaffgotsch w 1859 r. Wcześniej należał on do rodu Franken von Siersdorpff.
Kopice znane są przede wszystkim od wspaniałego pałacu (obecnie ruina) oraz okalającego go parku. Znamy dosyć dokładny obraz zabudowań pałacu z 1892 r. Według stanu na 19 października tego roku przedstawiał się on następująco:
Poza westybulem i prowadzącymi od parteru aż po strych schodami, galeriami na pierwszym piętrze, korytarzami i przejściami łączącymi poszczególne pokoje oraz 3 schodami dla służby i pozostałymi bocznymi schodami, także w wieżach, pałac zawierał ok. 30 ogrzewanych pokoi względnie salonów, 4 kuchnie, 1 nieogrzewaną piwnicę i 1 komórkę na zapasy. Ponadto małą kaplicę i ogrzewaną zakrystię. Na pierwszym piętrze było 14 ogrzewanych pokoi i salonów, 1 pokój nieogrzewany, 1 ogrzewany i jeden nieogrzewany gabinet, ponadto łazienka oraz inne pomieszczenia. Na drugim piętrze było 17 ogrzewanych pokoi.
Piwnica składała się z 4 zwykłych pomieszczeń na różnego rodzaju produkty oraz pomieszczeń kotłowni i aparatury rozprowadzającej ciepłe powietrze i wodę. W jednej z wież pałacu oraz na strychu znajdowały się jeszcze 3 nieogrzewane pokoje. Przy ścianie tylnej zabudowań znajdowała się palmiarnia ze szklanym dachem i frontem oraz bocznym ogrzewanym budynkiem (3 pomieszczenia) z cegły.
Pożar w październiku 1956 r. spowodował, że piękna niegdyś budowla zaczęła popadać w coraz większą ruinę. W ostatnich latach podejmowane są próby uratowania zabytku.
Discover my website Henryk Niestrój - Fotografia
