Schronisko górskie na Lubaniu w Gorcach

•

Idea projektu opiera się na czterech filarach: funkcjonalności, nawiązaniu do historii i regionalizmu, rozwiązaniach pro-ekologicznych oraz wkomponowaniu w krajobraz.

Rozwiązanie rzutu było szczególnie ważne w tym projekcie ze względu ograniczonej przestrzeni. Nocujący w obiekcie turyści nie potrzebują dużych pokoi z okazałym widokiem zza okna. Praktyka pokazuje, że większą część wolnego czasu przeznaczają na odpoczynek lub integrację w częściach wspólnych schroniska. Z tego powodu zaprojektowany budynek oferuje pokoje o różnym standardzie- zarówno wieloosobowe, z łazienką prywatną i wspólną, ulokowane na drugiej kondygnacji nadziemnej jak i również przewidziano w nim możliwość awaryjnego noclegu (tzw. „gleby”) w przypadku dużego oblężenia budynku. Tego typu przestrzeń (w tym sanitariaty) umiejscowiono na poddaszu użytkowym.

Projekt schroniska górskiego musi przewidywać również mieszkanie/ aneksy mieszkalne dla pracowników. W tej koncepcji zdecydowano się na umiejscowienie miejsc mieszkalnych w częściowo podziemnej kondygnacji, po jej zachodniej stronie. Pracownicy mają możliwość wyjścia bezpośrednio na zewnątrz oraz przejścia klatką schodową na wyższe kondygnacje budynku, bez konieczności wychodzenia na zewnątrz.

Omawiana powyżej kondygnacja częściowo podziemna składa się również z obszernego zaplecza technicznego wraz z magazynami oraz garażem dla pracowników i GOPR-u. Poza ww. pomieszczeniami na tym piętrze znajdują się pomieszczenia przeznaczone do użytku GOPR-u (dostępne zarówno od zewnątrz jak i od wewnątrz) oraz sanitariaty przeznaczone dla osób nocujących latem w pobliskim polu namiotowym.

Serce budynku stanowi przestronna jadalnia, otoczona z trzech stron przeszkleniami w których zamieszczono drzwi prowadzące na obszerny taras, mogący pełnić funkcję ogrodu zimowego oraz otwartej przestrzeni latem. Do jadalni prowadzi niewielki hall, obok którego znajduje się narciarnia, recepcja i zabudowana klatka schodowa. W dalszej części kondygnacji ulokowano sanitariaty ( w tym W-C dla osób z niepełnosprawnościami), kuchnię turystyczną z wyjściem na taras, pralnię z suszarnią oraz zaplecze kuchenne. Do budynku można natomiast wejść schodami prowadzącymi do głównego wejścia w ryzalicie i pochylnią prowadzącą na południową część tarasu. Osoby z niepełnosprawnościami mogą przemieścić się platformą, tuż obok głównego miejsca.

Kolejnym z elementów definiujących projekt jest nawiązanie do historii miejsca i regionalnych form. W tym schronisku można więc znaleźć świadka historii w postaci starych fundamentów niegdysiejszego schroniska. Okalają one taras od strony południowej wyznaczając tym samym jego kształt. Poza tym, o tradycji schronisk górskich na Lubaniu świadczą tablice pamiątkowe ulokowane przy schodach przy wejściu głównym. Jeżeli mowa o nawiązaniu do regionalnych form- zostało to poczynione poprzez zastosowanie dachów półszczytowych, używanych częstokroć w tym regionie. Nowoczesnego charakteru nadaje natomiast użycie blachy na rąbek stojący. Zamiast drewnianej chaty zbudowanej z bali zastosowano drewnianą okładzinę na elewacji. Użyty w elewacji piaskowiec nawiązuje zaś do lokalnie występującego budulca, z którego powstało już kilka tego typu obiektów w Gorcach ( np. schronisko pod Turbaczem).

W myśl zasady, że schronisko górskie powinno wkomponowywać się w środowisko naturalne a nie dominować nad nim, zdecydowano się na tradycyjną formę schroniska, harmonijnie wpisującego się w otoczenie. Użyto naturalnie występujących materiałów elewacyjnych. Zdecydowano się również na użycie szkleń, odbijających otoczenie.

Na uwagę zasługuje również fakt, że ten obiekt ingeruje w środowisko w stopniu minimalnym- częściowo został wybudowany w miejscu dawnego obiektu, podczas projektowania została wykorzystana rzeźba terenu (podpiwniczenia całkowicie odsłonięte lub przykryte ziemią). Najbliższą nawierzchnię tuż przy schronisku przewidziano z pokruszonego kamienia.

Projektując obiekt ulokowany w górskim środowisku nie sposób zapomnieć o ekologicznych rozwiązaniach zmniejszających eksploatację budynku. Przede wszystkim zamiast tradycyjnego kotła c.o. użyto głębinowej pompy ciepła, wspomaganej przez umieszczoną na gruncie i dachu fotowoltaikę. Część wyprodukowanej energii mogłaby być składowana w akumulatorach. Nieopodal zostanie wybudowana wolnostojąca stacja transformatorowa, do której siecią średnich i niskich napięć zostanie przekazywany prąd z gminy Grywałd. W celu dodatkowego zaoszczędzenia energii cieplnej, w południowej, zachodniej części tarasu jak i również przy balkonach zamontowano przesuwny system szkleń, tworzący zimą dodatkowy bufor cieplny, będący częścią pasywnego systemu słonecznego.

Do ogrzewania wody użyto kolektorów słonecznych. Zastosowano mieszalny- cenralny system grzewczy na wszystkich kondygnacjach. Zimą, przy braku nasłonecznienia energia potrzebna do ogrzania wody zostanie pozyskana z energii elektrycznej. Sanitariaty przeznaczone do użytkowania okresowego (czerwiec-sierpień) zostaną zaopatrzone w miejscowe podgrzewacze wody. Rozwiązanie to pozwoli ograniczyć straty energetyczne w podgrzewaniu wody, zmniejszając równocześnie czas potrzebny do ogrzewania wody.

Woda będzie transportowana z własnego ujęcia wody, ścieki odprowadzone zostaną do oczyszczalni ścieków z bioreaktorem membranowym MBR. Rozwiązanie to pozwala uzyskać względnie czystą wodę, która za pomocą grawitacji spływa w dół wzgórza i jest wchłaniana przez podłoże. Można ją również ponownie wykorzystać do nawadniania roślinności. Wymaga minimalnego zużycia chemikaliów oraz nie stanowi źródła nieprzyjemnych zapachów. Woda deszczowa zostanie odprowadzona za pomocą łańcuchów rynnowych.