Als ik omhoogkijk kleurt de hemel paars, het schemert.
Wanneer ik naar beneden spiek is het kilometers hoog en pikdonker.
O oh, ik voel het weer, ik ben aan het vallen.
Van een hoog platform vrijvallend naar beneden.
Wind dat door mijn oren suist en ogen die beginnen te tranen.
Zuchtend denk ik tegen mezelf 'Ik ben weer het diepe ingegooid.'
Niet wetend wat ik moet verwachten.
'Een harde landing? Een zachte?
Moet ik mijn ogen openhouden? Of is het beter als ik ze dicht knijp? Wat een dilemma.'
Het gevoel van vallen is lastig te omschrijven.
Ik voel van alles maar tegelijkertijd voel ik ook helemaal niks.
Opeens val je dan en ik kan me nergens aan vasthouden.
Het is onmogelijk om te weten wat ik moet doen wanneer alles voorbijraast.
En dan heb ik je nog niet eens verteld dat ik hoogtevrees heb.
Weetje wel wanneer je ergens in de stad loopt en je ruikt opeens een bepaald luchtje en dat maakt dan helemaal iets los vanbinnen.
Een herinnering, een persoon, een moment uit je jeugd.
Een herinnering, een persoon, een moment uit je jeugd.
Of wanneer je dat hebt bij een bepaald liedje, dat opeens alles wegvalt en je voor eventjes weer teruggaat naar dat moment.
Wanneer je nieuwe muziek hoort en dat je in je hoofd al een scenario vormt of een beeld voor je ziet.
Iets waar je zelf helemaal de controle over hebt.
Je eigen fantasie, je eigen associatie, je eigen gevoel.
Je kan het vormen naar wat je wilt want het is jouw beeld.
Je eigen fantasie, je eigen associatie, je eigen gevoel.
Je kan het vormen naar wat je wilt want het is jouw beeld.
Bepaalde scenario’s van je verlangens, doemscenario’s of momenten die al gebeurd zijn
maar je toch liever had dat ze net wat anders liepen.
Ik zie het soms zo dat mijn brein eigenlijk een tv serie is die nooit ophoudt met nieuwe afleveringen bedenken.
Ik ben de regisseur, creative director en de cast.
Het is een one woman show en ik ga nooit met pensioen.
Het is een one woman show en ik ga nooit met pensioen.
Personages die komen en gaan, plots die zo realistisch kunnen zijn dat je bijna denkt dat je het hebt meegemaakt,
maar het eigenlijk gewoon je brein is die met je aan het spelen is want je wilt de scenes heel graag meemaken.
Maar het wordt me soms ook wel te veel, dat ik niet goed weet wat ik er eigenlijk mee moet doen.
Ik schiet er eigenlijk niet echt iets mee op.
Want ik kan wel heel leuk in mijn eigen fantasiewereld zitten,
maar daar heb ik verder niks aan.
maar daar heb ik verder niks aan.
Waarom zou ik er zelf van genieten als ik dit ook kan delen en het werkelijkheid kan maken.
ik ben weer eens aan het dagdromen.
