Baśnie to więcej niż prawda:
nie dlatego, że opowiadają nam,
iż smoki istnieją,
ale dlatego, że uczą nas,
iż smoki można pokonać.
G.K.Chesterton
nie dlatego, że opowiadają nam,
iż smoki istnieją,
ale dlatego, że uczą nas,
iż smoki można pokonać.
G.K.Chesterton
"Fantazjo ludu, tyś jest czarodziejką! ... Masz oczy, które w niebo zaglądają i na wskroś ziemi widzą; masz usta, z których wykwitają pieśni proste jak polne kwiaty, wonne i świeże jak sama wiosna, a piękne jak gwiazdy promieniste; masz usta, z których jak tęcza pełna barw i blasków snuje się baśń urocza, jakby ją natchniona dusza poety zrodziła; masz łzy ciężkie jak perły i uśmiechy lekkie jak motyle; ty masz naiwność dziecka, a przy niej rozum mędrca miewasz.
Fantazjo ludu, tyś błogosławiona, bo widzisz, słyszysz i rozumiesz więcej niekiedy z tajemnic wszechświata, niż trzeźwy umysł zbadać zdołał, i dlatego nie dziwne tobie żadne dziwy ni cuda; masz serce maluczkich i wiarę prostaczków, przez którą wierzysz, że Wszystko to kiedyś szczerą prawdą było, Zanim się z laty krwawą rdzą pokryło. (...)
Fantazjo ludu, skrzydłami anioła tyś potrafiła wznieść się od ziemi do nieba, dostać się przed sam tron Przedwiecznego, spojrzeć olśnionym od światłości okiem na to, czego żaden śmiertelny nie oglądał, i wrócić natchniona, aby ludziom na ziemi opowiadać cuda o niebie.(...)
Fantazjo ludu, prządko złotej przędzy podań i pieśni, oprzej twą kądziel o gwiazdę wieczorną i snuj nić nieskończoną, długą, jasną, błyszczącą na tle nieba, oplataj ją o serca ludzkie i podnoś je w górę... w górę... aż w błękity!"
M. Gawalewicz
Fantazjo ludu, tyś błogosławiona, bo widzisz, słyszysz i rozumiesz więcej niekiedy z tajemnic wszechświata, niż trzeźwy umysł zbadać zdołał, i dlatego nie dziwne tobie żadne dziwy ni cuda; masz serce maluczkich i wiarę prostaczków, przez którą wierzysz, że Wszystko to kiedyś szczerą prawdą było, Zanim się z laty krwawą rdzą pokryło. (...)
Fantazjo ludu, skrzydłami anioła tyś potrafiła wznieść się od ziemi do nieba, dostać się przed sam tron Przedwiecznego, spojrzeć olśnionym od światłości okiem na to, czego żaden śmiertelny nie oglądał, i wrócić natchniona, aby ludziom na ziemi opowiadać cuda o niebie.(...)
Fantazjo ludu, prządko złotej przędzy podań i pieśni, oprzej twą kądziel o gwiazdę wieczorną i snuj nić nieskończoną, długą, jasną, błyszczącą na tle nieba, oplataj ją o serca ludzkie i podnoś je w górę... w górę... aż w błękity!"
M. Gawalewicz
