Καθώς ‘έβλεπα μια ταινία, για τη καθιερωμένη μελέτη μου στη τέχνη του κινηματογράφου, άνοιξα το Instagram και είδα ιστορία σχετικά με τη παρέλαση απο τον PM. ‘Αφησα το κινητό στο πλάι και συνέχισα το Netflix & chill. Μέτα απο κάποια δεύετερα, η συνειδητοποίηση της σημαντικοτητας του γεγονότος σε σχέση με το ότι ειμαι φωτογράφος, με ώθησαν στο να ρωτήσω τον Παναγιώτη αν η παρέλαση ήταν ακόμα εν ενεργεία. Κατα την ενημέρωση μου πως είχα αργήσει αλλά ακόμα προλάβαινα, ίσιωσα κατα την Κυπριακή στη τοποθεσια. Οσσό που πρόλαβα τους παρελάυοντες κατά την έξοδο τους. Και εκείνη τη στιγμή χαρούμενος συνειδητοποίησα πως είμαι στα νερά μου. Εφόσον πλέον το θέμα μου δεν ήταν η χορογραφία του συνόλου, αλλά οι σχέσεις τους καί τα συναισθήματα τους. Ένας φωτογράφος δεν μπορεί παρά να είναι και ψυχολόγος, όπως και κοινωνιολόγος. Εκεί, αντίκρισα ανθρώπους πιο εμπειρους, κουρασμένους και μαθειμένους. Νέους με το σαγόνι ψηλά, άπειρους και άβγαλτους. Αλλά πάν’απ’όλα είδα την μαγία μιας κουλτούρας, καί ενός πολιτισμου που βασίζεται στις ανθρώπινες και οικογενειακές σχέσεις. Απερίγραπτα τα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν τα χαμόγελα των παρελαυνοντων και των οικογενειών τους. Η δίψα για γαλήνη και ειρήνη γέμιζαν των αέρα. Ένας λαός αδιάφορος για μεγαλεία. Ο οποίος έστρεψε τις βλέψεις του από αυτους που έθελαν να κτίσουν βαβυλώνειους πύργους, και γύρισαν προς τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όλος παραδόξως, για 3000 χρόνια πειρατές και εμπόροι, σταυροφόροι και αυτοκρατορίες πέρασαν απο τη Κύπρο μας. Και η Κύπρος μας ακόμα παραμένει στα στόχαστρα τους. Και εμείς, ακόμα, με νύχια και με δόντια μαχόμαστε για αγαθά ευλογημένα απο τον Θεό. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμα. Μην πτοείστε. Συνεχίζουμε.
https://www.youtube.com/watch?v=s2hVLyA_PHQ
