"Biz olarak düşündüğümüz imgeyle tam olarak özdeş olmamızın imkansızlığıyla karşılaştığımızda utanç ve ıstırap duyarız. Mutluluğu mümkün kılan mesafe, mutsuzluk kaynağımız oluverir. Sadece imgeyle aramızdaki mesafenin daimi olması nedeniyle değil, imgenin evrensel kaderinin tatminsizlik ve hayal kırıklığı üretmesi de değil sadece; imgenin bize verdiği  mutluluğun bir bedeli olduğu için imgelerle özdeşleşmek zorunlu olarak yabancılaştırıcı. Mutluluğu kuran bu bölünme, bedensel bütünlüğümüzü kazanmanın karşılığı olarak ödediğimiz bedeldir sanki; biz olarak düşündüğümüz şey, kimliğimiz, bir fay hattıyla, düpedüz yarılmayla oluşmaktadır."

 Umut Tümay Arslan, 

Mazi Kabrinin Hortlakları, 

2010