2020

Instalacja z użyciem neonów LED, szklanego akwarium ze ślimakami gatunku ampularia, lustrzanej kuli i obrazu z rzutnika.

Czy człowiek jest centrum bezkresnego wszechświata? Jak to możliwe, że jeden rodzaj ssaka tak zdominował całą planetę? Jako ludzie wciąż balansujemy na pograniczu makro i mikro.
Praca nie jest jedynie wyrazem niepokoju związanego z gigantycznym, negatywnym wpływem człowieka na jedyną znaną planetę, która daje możliwość przeżycia. Ważna inspiracją był Autoportret w wypukłym lustrze Parmigianina i alchemiczna tęsknota malarza. Jego pragnienie odnalezienia nowego medium przekazu, przeniesienia sztuki w inny wymiar i tęsknotę za nieśmiertelnością przedstawia Grzegorz Jankowicz w książce Życie w kuli. Parmigianino, Ashbery i sztuka przemiany (2020).

Neony przypominają orbity planet lub kręgi na wodzie po naruszeniu tafli. Pulsują miarowo. W centrum okręgów znajduje się szklane akwarium w kształcie półkuli, ze ślimakami wodnymi wewnątrz. Zbiornik ma również rolę ekranu, zostaje na nie rzucony obraz waleni (humbaków). Jedne z największych stworzeń na ziemi, w zamknięciu razem w małymi mięczakami. Przed neonami wisi lustrzana kula, która odbija pracę i oglądających.