I had great pleasure to write short text about inherited shame and make the series of illustrations for the bodypositive magazine "Szajn". Lin here: https://szajnmag.pl/odziedziczony-wstyd/
"Daria! Look of the way you are sitting! Put these legs together – girls doesn’t sit like this!" I remember when I was a little girl, my mother used to say these words all the time, every single time I sat in this most comfortable position for me – I mean when legs are the most stretched out.
I didn’t understand that, but I put my legs together like my mum had asked me to. I don’t put them together anymore.
Until today, I don’t really understand, what my mum was afraid of… I think, that her mother also used to say it, and her mother, and her mother’s mother and mother of her mother’s mother as well. And other mums also used to say it to their daughters, so maybe it is still worth repeating a few more times. That way, we had become woman, who were ashamed of something all the time. Woman who are afraid of being fully themselves.
Almost one year had passed after giving birth to my daughter, I decided to go to the psychotherapist. I did it mainly for myself, but the annoying thought was still harassing me. „What happes when all my fears and concerns or this wrecked shame, will be haunded over to my daughter?
It reminds me o the lyrics of the song called „Mother” by Pink Floyd: „ Mama's gonna put all of her fears into you”.
I would lie, saying that „inherited shame” has gone totally, but now, I can indicate it when it appears and I can say „no” – I will sit the way I want to, the most comfortable way for me. I am going to live the most comfortable way of living for me. I am comfortable with myself.
PL
"Daria jak ty siedzisz, złącz te nogi – dziewczynki tak nie siedzą”. Pamiętam, że gdy byłam mała, moja mama powtarzała te słowa jak mantrę, za każdym razem kiedy siadałam w pozycji dla mnie najbardziej komfortowej – czyli jak najbardziej rozwartej. Nie rozumiałam tego, ale nogi składałam. Dziś już nie składam.
Do dziś nie do końca rozumiem, czego obawiała się moja mama. Myślę, że jej mama też jej tak mówiła i mama jej mamy, i mama mamy mamy tamtej mamy. I inne mamy też tak pewnie mówiły swoim córkom, więc może warto powtórzyć to jeszcze parę razy.
W ten sposób wszystkie stałyśmy się kobietami, które wiecznie się za coś wstydzą, boją się być
w pełni sobą. Ponad rok po tym jak zostałam mamą, postanowiłam iść do psychoterapeutki. Zrobiłam to głównie dla siebie, jednak z tyłu głowy wciąż wracała natrętna myśl „ a co jeśli te moje lęki, obawy, czy ten nieszczęsny wstyd przekaże mojej córce?” Jak słowa w piosence „Mothers” Pink Floyd „ Mama's gonna put all of her fears into you”.
w pełni sobą. Ponad rok po tym jak zostałam mamą, postanowiłam iść do psychoterapeutki. Zrobiłam to głównie dla siebie, jednak z tyłu głowy wciąż wracała natrętna myśl „ a co jeśli te moje lęki, obawy, czy ten nieszczęsny wstyd przekaże mojej córce?” Jak słowa w piosence „Mothers” Pink Floyd „ Mama's gonna put all of her fears into you”.
Skłamałabym, gdybym powiedziała, że ten „dziedziczny” wstyd całkowicie zniknął, ale teraz potrafię wskazać go palcem kiedy się pojawi
i powiedzieć „ nie. – będę siedzieć tak jak mi wygodnie. Będę żyć tak jak mi wygodnie. Jest mi ze sobą wygodnie.”
i powiedzieć „ nie. – będę siedzieć tak jak mi wygodnie. Będę żyć tak jak mi wygodnie. Jest mi ze sobą wygodnie.”
https://szajnmag.pl/odziedziczony-wstyd/
