the death of the producer of electronic music

•

Some thoughts on the death of the producer of electronic music

"The birth of the reader must be redeemed by the death of the author" writes Roland Barthes. In his work, The Death of the Author (1968) and in other texts, the postmodern - theoretical thinker essentially suggests to "get rid of" the author. Barthes considers the adventure of writing actually begins after the writer has finished his document. He also suggests that there is not just one reading of a literary work, but many, as many as the readers who have read it. Even after a superficial reading of this project, it is clear that Barthes reduces the production of meaning as a work of the receiver, not the transmitter-author.

Setting off an exercise of analogy, if we could convey the contemporary electronic music artist in the author's position, could we kill him, or have we already killed him?

The fact is that the general public loves to see famous and glamorous musicians but ultimately it is their music, not the life story that the audience seeks over time. The need for major record companies to reproduce music modules now lies at the level of their self-preservation in a mainstream refuge far from the inner need that generates music.

Hence, by the end of Modernism, the voices of the idols started to fade out in distortion. Our acquaintance with friends like Tristan Tzara, the nouvelle vague scene, May of 68, the consecutive technological leaps, the wave of the internet and many more bookmarks, led us through this widespread fragmentation to this great shift, in a postmodern conception of what really constitutes value.

Rebellious listeners kill copyrights of totem authors and invoke collectivity, participation, blending! They are searching for open worlds where the boundaries of artistic contact get mixed up and merge together. They create open space where art is buffered, circulates and diffuses. They are thirsty for pure expression and averse lifestyle autism that soaked the culture of the average audience during previous decades. They meet in electronic soundscapes and studios hidden inside software.

It becomes legible that the gradual awakening of the audience was what dissolved the boundaries between transmitter, receiver, and even intermediary distributor. It was the cause of generation, especially during the last decade, of so many independent labels, so many squads, and finally the creation of a large wave. In fact, similar features are present in other, if not all, music scenes for many years now. Minor Labels created by groups of friends have emerged and became distinguished among colossal commercial companies that trade digestible musical products and idols. There is clearly a high degree of correlation between unrestricted artistic expression and technological tools and access to them. So when these thresholds are crossed, it is the artistic deposit alone that remains to concern us.

At the end of this argument, observing contemporary independent electronic scene and the majority of any genre it embraces, we can say that we are experiencing (and we often also participate in) one of the largest democratic uprisings in the world of art. Never before have so many created so much art for so many people in so many ways. The paradigm of electronic music seems to verify at the most the era of participatory creation. The public is getting hold of the means of culture production, bringing the rendition of each project to its designated evolution; constant regeneration!

October 2012 @constantinos___

Translated in Greek

Μερικές σκέψεις πάνω στον θάνατο

του παραγωγού ηλεκτρονικής μουσικής

«Η γέννηση του αναγνώστη πρέπει να εξαγοραστεί με το θάνατο του συγγραφέα», γράφει ο Roland Barthes. Στο έργο του The Death of the Author - 1968 και σε άλλα κείμενα του, ο μεταμοντέρνος – θεωρητικός στοχαστής μας προτείνει, ουσιαστικά, να «ξεφορτωθούμε» το συγγραφέα. Ο Barthes θεωρεί ότι η περιπέτεια της γραφής ουσιαστικά αρχίζει αφού ο συγγραφέας έχει τελειώσει με το κείμενό του. Και ότι δεν υπάρχει μία ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου, αλλά πολλές, ισάριθμες των αναγνωστών που το έχουν διαβάσει. Ακόμα και με μια επιδερμική ανάγνωση του εν λόγω έργου, είναι σαφές πως ανάγει την παραγωγή νοήματος ως έργο του δέκτη και όχι του πομπού-δημιουργού.

Ξεκινώντας μία άσκηση αναλογιών, αν μπορούσαμε να μεταφέρουμε τον σύγχρονο καλλιτέχνη ηλεκτρονικής μουσικής στην θέση του συγγραφέα, θα μπορούσαμε να τον σκοτώσουμε; Η μήπως τον έχουμε ήδη σκοτώσει;

Είναι γεγονός ότι το ευρύ κοινό χαίρεται να βλέπει διάσημους μουσικούς που ενδεχομένως να κουβαλάνε ένα σύννεφο από φήμη και λάμψη, αλλά τελικά είναι η μουσική τους και όχι το life story τους που οι ακροατές επιζητούν σε βάθος χρόνου. Η ανάγκη των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών για αναπαραγωγή μουσικών μορφωμάτων έγκειται πλέον στο επίπεδο της αυτοσυντήρησής τους σε ένα mainstream καταφύγιο πολύ μακριά από την εσωτερική ανάγκη που γεννάει τη μουσική.

Με το τέλος λοιπόν του Μοντερνισμού οι φωνές των ειδώλων άρχισαν να σβήνουν στο distortion. Η γνωριμία μας με την παρέα του Τριστάν Τζαρά, την nouvelle vague, το Μάη του 68, τα διαρκή τεχνολογικά βήματα, το κύμα του internet και τόσους ακόμα σελιδοδείκτες· μας οδήγησε μέσα από αυτόν το γενικευμένο κατακερματισμό σε αυτήν τη σπουδαία μεταστροφή, σε μια εκ των πραγμάτων μεταμοντέρνα αντίληψη για το τι πραγματικά αποτελεί αξία.

Εξεγερμένοι ακροατές σκοτώνουν πνευματικά δικαιώματα με δημιουργούς τοτέμ και επικαλούνται τη συλλογικότητα, τη συμμετοχή, τη σύμμειξη! Αναζητούν στο search ανοιχτούς κόσμους, όπου τα όρια της καλλιτεχνικής επαφής συγχέονται και συμφύρονται. Δημιουργούν ανοιχτούς χώρους στους οποίους η τέχνη διαμεσολαβείται, κυκλοφορεί και διαχέεται. Διψούν για καθαρή έκφραση και αποστρέφονται τον lifestyle αυτισμό που πότισε την κουλτούρα του μέσου κοινού όλες τις προηγούμενες δεκαετίες. Συναντιούνται σε ηλεκτρονικά ηχοτόπια και σε studio κρυμμένα μέσα σε software.

Γίνεται ευανάγνωστο λοιπόν, πως η σταδιακή αφύπνιση των ακροατών ήταν αυτή που ξεθώριασε τα όρια μεταξύ πομπού, δέκτη, ακόμα και διαμεσολαβητή distributor. Ήταν το αιτιατό στη γένεση, ειδικά κατά την τελευταία δεκαετία, τόσο πολλών ανεξάρτητων labels, τόσων squads, και τελικά στη δημιουργία ενός μεγάλου κύματος. Στην πραγματικότητα, παρόμοια χαρακτηριστικά ενυπάρχουν και σε άλλες, αν όχι σε όλες, μουσικές σκηνές πολλά χρόνια τώρα. Μικρά Labels που δημιουργήθηκαν από παρέες έχουν αναδυθεί και διακριθεί ανάμεσα σε εταιρίες κολοσσούς που εμπορεύονται εύπεπτα μουσικά προϊόντα και είδωλα. Υπάρχει σαφώς μεγάλος βαθμός συσχέτισης μεταξύ της απρόσκοπτης καλλιτεχνικής έκφρασης και των τεχνολογικών εργαλείων και της πρόσβασης σε αυτά. Όταν λοιπόν αυτά τα φράγματα ξεπερνιούνται, μόνο η ίδια η καλλιτεχνική κατάθεση μένει να μας αφόρα.

Στο outro αυτού του συλλογισμού, παρατηρώντας τη σύγχρονη ανεξάρτητη ηλεκτρονική σκηνή και την πλειοψηφία των όποιων genre αγκαλιάζει, μπορούμε να πούμε πως ζούμε (και συχνά συμμετέχουμε κιόλας) σε μια από τις μεγαλύτερες δημοκρατικές εξεγέρσεις στο χώρο της τέχνης. Ποτέ πριν τόσοι πολλοί δεν έκαναν τέχνη για τόσους πολλούς και με τόσους τρόπους. Το «παράδειγμα» του ηλεκτρονικού ήχου δείχνει να επαληθεύει στο έπακρο την εποχή της συμμετοχικής δημιουργίας. Το κοινό έχει πάρει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής πολιτισμού, φέρνοντας την ανάγνωση του κάθε έργου στη νομοτελειακή του εξέλιξη, τη διαρκή αναγέννησή του!

Οκτώβριος 2012, Κωνσταντίνος Κ

Note: This text was written before the filming of “plugs” documentary in order to sum up some of my thoughts about electronic music production, art and copyright.

33recordings.com
#plugs_documentary

"plugs" is an intimate portrait of independent electronic music in Greece. It explores the origin of creativity among a variety of independent artists through more than twenty interviews and many live performances set in the city of Athens. Creators feelings and hidden aspects of music engineering are equally exposed by bedroom and professionals musicians. "plugs" documents a slice-of-music-life in a world full of cables, knobs, synths and pure creativity.

participants Mobthrow, poordream, Subheim, Asty Tekk, Memphidos, Gas Masked Lestat, dj anarxx, Xsoz, No God Ritual, Barbara's Straight Son, Quazatron, elDot, Giganta, Infekkted, Rsn, [distopia], Melorman etc.

director constantinos koulakmanidis

editing stavros kostidakis constantinos koulakmanidis
photography vaggelis poppis constantinos koulakmanidis dionysis kalimeris christos katsaros socrates baltagiannis
technical coordinator & lighting vaggelis poppis
color correction chris bailar
sound editor sotiris laskaris layer based human activities
graphic design stavros kostidakis anny panou
motion design dimitris sakkas stavros kostidakis
production stavros kostidakis 33recordings

film screening 14th of January at Cine Trianon (Athens)