Sürrealistanbul çalışması ekseninde fotoğrafları çekilen İstanbul’a sosyo-kültürel anlamda ironik bir yaklaşımla sürrealist bir bakış açısı getirilmeye çalışılmış, modernitenin getirdiği sorunsallar ve İstanbul’un kendi iç dinamiklerinin getirdiği sorunlar odağında eleştirel bir boyut geliştirilmiştir.
İstanbul’un sürrealist fotoğraflarının çekilme sürecinde en çok Eugene Atget’nin fotoğrafik çizgisine öykünülmüş, Atget fotoğrafisine koşut olarak boşluk kavramını temel izlek olarak ağırlıklı kullanan, dingin, sessiz ve boşluğun yanında mimari yapıyı figürden soyutlayarak kullanan dolayısıyla non-figüratif karelerden oluşan fotoğraflar oluşturulmuştur. Üst gerçeklik beraberinde dış gerçekliği de getirerek sürrealin yanında metafiziğe de yol açmıştır. Ancak burada aslolan, eleştiri öğesini dışta bırakmadan oluşturulan gerçek dışılığın yeni bir gerçeklik olarak sunulması ve handiyse bugünün Türkiye’sinde kaosla özdeşleşmiş bir kentin ironisini sunarken alttan alta da parodisini iletmektir.
Türkiye’de de dünyada da sürrealist fotoğrafçılık, hele ki tekniğin handiyse sınırsız olanaklar tanıdığı bugünde kolaj, manipülasyon gibi tekniklerle üretilmektedir. Oysa doğalcı yaklaşımlarla da gerçek üstü fotoğraflar yakalamak olası. Sürrealistanbul projesinde tıpkı Atget gibi doğalcı ve belgeselci tekniklerle pozlar oluşturularak manipülesiz fotoğraflar yakalanmıştır.
