U fizici se granice ne definišu kao opipljive i konstantne, već kao niz pojedinačnih slučajeva prelaznih stanja energetskog polja u kome se javljaju. One se posmatraju kao promenljivo ponašanje koje postoji samo u trenutku prelaska energije iz jednog stanja u drugo. Tragove interakcije sila u fizičkom polju Sean Lally naziva materijalnim energijama.
Materijalne energije nude nam mogućnost da razumemo granice ne kao statične linije ili površine definisane jasnom geometrijom, već kao polje promenljivih intenziteta koji se zbog preklapanja u međusobnoj interakciji najbolje čitaju u obliku akumulacija i gradijenata - osobina svojstvenih medijima poput temperature, mirisa i svetlosti. Relevantnost materijalnih energija kao ulaznih podataka za formiranje arhitekture se uočava onda kada im možemo dodeliti organizacione sposobnosti i pretvoriti ih u elemente pomoću kojih se gradi prostor.
Marshall McLuhan u svom tekstu The Medium is the Message navodi da sijalica kao izvor svetlosti stvara okruženje samim svojim prisustvom. Iako se najčešće percipira kao medij bez poruke, ona predstavlja jedan od ključnih alata kojim se čoveku omogućava da tokom noći stvori prostore koji bi inače bili obavijeni tamom.
S obzirom na to da bez svetla ljudsko oko nema sposobnost da stvori sliku o prostoru, može se reći da svetlo stvara arhitekturu pružajući čoveku ključne informacije o činiocima nekog prostora. Aktivnosti koje se obavljaju u ovakvim prostorima uslovljene su postojanjem svetlosti pa se za njih može reći da su na neki način poruka koju svetlo nosi. Zahvaljujući svom značaju za formiranje programskih i prostornih sadržaja svetlost postaje medij kojim se oblikuju i kontrolišu razmera i forma ljudskog zajedništva i prostorne interakcije.
