Projekt koncepcyjny zakładał powiększenie istniejącej, zabytkowej chaty z 1864 roku (data na belce konstrukcji dachu) oraz jej przebudowę. Zaufanie Inwestora co do zakresu prac było w przypadku tego projektu miłym dodatkiem.

Wnętrze istniejącej chaty uzyskało otwarty plan w celu wyeksponowania efektownego komina (tzw „baby”) w którego wnętrzu zmieściła się kuchnia, lepszego doświetlenia wnętrza oraz czytelniejszego układu funkcjonalnego. Nowa część, rozbudowa, została umieszczona częściowo w skarpie w taki sposób aby jej obecność była jak najmniej zauważalna. Łącznik stanowi przeszklona wielofunkcyjna przestrzeń wypoczynkowa. Chata zyskała nieco inną, dopasowaną do typowej architektury Warmii kolorystykę, materiał wykończeniowy oraz skromny detal. Priorytetem było uwypuklenie istniejących, wartościowych elementów budynku jak również zastosowanie, w przypadku nowych części, metod budowlanych z przeszłości. Stąd plan zamaskowania nowej architektury, próba ukrycia jej w skarpie tak, jak czyniono na tym obszarze od wieków starając się ochronić budynki mieszkalne przed surowym klimatem i utratą ciepła.

W całym kompleksie celowo zastosowano dwa zestawy kolorystyczne. Jasny, neutralny i naturalny w części istniejącej, starej. Ciemny, zdecydowany w części nowej. Zabieg ten miał na celu nie tylko rozróżnienie części nowej od starej ale także części dziennej, otwartej dla gości i nocnej, prywatnej.

Stara część domu zachowała charakter bezpiecznego schronienia, zaprojektowane otwarcia w formie okien do podłogi, wyposażonych w okiennice nie niszczą pierwotnego wrażenia bezpiecznej przystani, schronienia. Część nowa zaś różni się od starej tym iż jest otwarta poprzez szerokie przeszklenia a otaczająca zieleń dosłownie wdziera się do wewnątrz anektując jedną ze ścian. Mimo iż przykryta ziemną kołdrą, przestrzeń części prywatnej jest obszerna, otwarta i rozświetlona obszernymi oknami ale również świetlikami ukrytymi w skarpie. Roślinność porastająca dach zagląda do wewnątrz poprzez wspomniane świetliki. Zapewniają one również niecodzienne widoki w bezchmurne wieczory wprost z poziomu łóżek.

Łącznik między nowym i starym miał być jak najmniej widoczny stąd pomysł aby wykonany został w konstrukcji drewnianej, osłonięty z każdej strony szkłem. Liście padające z drzew rosnących w tle na szklany dach, miały zapewnić tej przestrzeni naturalny kamuflaż, otwierane szerokei szklane drzwi zaś, zapewniają kontakt z otoczeniem, wewnętrznym patio skierowanym na południe.