P2 Bronnen en makerschap
''Ga naar de Noord-Zuidlijn in Amsterdam en verzamel daar bronnen van alles wat je aanspreekt, zodat je daar de komende periode een project omheen kunt bouwen.''
Periode 2, les 2
Wat me aansprak was hoe veel bewaking en camera's er hingen. Een klasgenoot wees me erop dat dit te maken had met terroristische dreigingen. Hier wilde ik op verder. Daarom ben ik in de mediatheek op zoek gegaan naar meer bronnen.
Die bewaking deed me denken aan het panopticum van Bentham; ogen zijn genoeg om mensen zich te laten gedragen.
Aan de hand hiervan ging ik me afvragen; Waar letten die ogen dan op? Hoe ziet angst er eigenlijk uit?
Ik ging me dus afvragen ''Wat maakt een koffertje verdacht?'', en ging dit onderzoeken d.m.v. bronnen van Pinterest.
Hierdoor kwam ik erachter dat met name achtergelaten koffertjes verdacht waren. Ik wilde dit nog verder inzoomen en deed nog een onderzoek naar locatie door koffertjes te Photoshoppen in verschillende locaties.
Conclusie: Op druk-bezochte plekken zag het koffertje er meer verdacht uit. Dit wilde ik uittesten, dus begon ik een experiment waarbij ik een koffertje midden op het Marktplein in Breda neerzette, en aan mensen vroeg met mijn camera een foto te maken van hetgeen wat ze het meest aansprak. Ik verwachtte dat iedereen een foto zou maken van het koffertje.
Van de 22 foto's zijn er dus maar 2 daadwerkelijk van het koffertje. Dit was opvallend. Ik was zo bang voor het experiment, dat mensen zich bedreigd zouden voelen, en eventueel zelfs de politie zouden bellen. Na bijna 2 uur op dat plein te staan kwam er een man naar me toe, die op een behoorlijk indringende toon vroeg of die koffer bij mij hoorde, en dat ik daar echt geen grappen mee uit kon halen. De man bleek militair te zijn. Het blijkt dus inderdaad dat mensen zo'n koffertje anders interpreteren. De bewaking van het metrostation zou waarschijnlijk ook heel anders naar een koffertje daar kijken, dan een gehaaste student. Mensen interpreteren dingen anders, aan de hand van ervaringen, de omgeving waarin ze zijn opgegroeid, en de dingen die ze hebben meegemaakt. Dit deed me denken aan een roze bril ophebben.
Dit onderwerp sprak me aan omdat ik er zelf veel ervaring mee heb vanuit de depressie die ik had. Hoe ik nu kan genieten van de kleine dingen, waar ik dat toen absoluut niet kon, maar vooral hoe ik toen dacht dat mensen net als ik zagen dat er een wenkbrauwhaartje niet omhoog zat, of dat ik x-benen had, terwijl ik nu vaak merk dat mensen daar helemaal niet mee bezig zijn. Iedereen is druk met zijn eigen ding. Daarom ben ik een film gaan maken waarbij ik probeer zonder afleiding recht in de camera te blijven kijken voor 20 minuten (versneld). Ik wilde testen of ik ongemakkelijk werd van het idee dat iets of iemand naar me kijkt, en heb er een telefoongesprek onder gezet met een vriend, waarbij ik vertel over hoe ik een bepaalde foto heel anders interpreteer dan dat bijvoorbeeld hij dat zou doen.
Uiteindelijk kijk ik nog best vaak weg, maar niet zo zeer omdat ik ongemakkelijk ben (want ik zit veilig in mijn kamertje), maar omdat ik het schermpje had opengeklapt waarop ik mezelf kon zien, en telkens wil kijken of ik er wel oké uit zie. Ik wil dit experiment dus opnieuw gaan doen, maar dan op een openbare plek.
Wat me opviel is dat er een aantal mensen waren die me wél echt nakijken, mijn volledige lichaam scannen, of zelf voor me gaan staan om op een denigrerende toon tegen me te praten. Aan de andere kant waren er ook een heel aantal mensen die gewoon doorliepen en niet op of om keken, meestal omdat ze met hun telefoon bezig waren. Op dat laatste wilde ik door, en dus maakte ik de volgende film.
Ik stond hier bij een demonstratie, en wil met de film laten zien dat hoewel ik bij een best ''spannende'' gebeurtenis ben, ik alleen maar op mijn telefoon zit, en het bij wijze van spreke net zo interessant vind dat Kim Kardashian West een vierde kind op komst heeft. Wel maak ik even een foto, om te laten zien dat ik bij de demonstratie aanwezig ben.
Beoordeling:
''Het is interessant; welke beeldtaal gebruik je om iets te zeggen? De combinatie van het filmpje is interessant, je kijkt wel maar je doet of luistert niet mee. Wat je doet met de camera en de film is interessant, vooral het onderzoek. Je hoeft ook niet per sé invloed uit te oefenen, jij observeert juist, en laat de conclusie aan de kijker. Dat is goed. Het is geen lineair proces, en er i geen eindwerk maar je stelt meteen vragen. Boeiend. Door middel van de camera stel je vragen, en dat beeldmateriaal verknip je daarna om tot een film te komen.'' Cijfer: 8
