Στο τέλος έφτασε και στην απαγορευμένη
πορτούλα κι έκανε να προσπεράσει,
αλλά η περιέργεια δεν την άφηνε σε ησυχία

In the end she reached the forbidden
little door and was just about to pass it by,
but curiosity would not leave her alone

Τον Σεπτέμβριο 2012, στη ΚΝΟΤ Gallery θα ξεκινήσει μια μεγάλη σειρά εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την πρώτη έκδοση των παραμυθιών των αδερφών Grimm. Το αφιέρωμα θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων παραστάσεις, παιδικό θέατρο, συναυλίες, όπερα, εικαστικά δρώμενα, ομιλίες και εργαστήρια με Έλληνες και ξένους συντελεστές. Παράλληλα με τις εκδηλώσεις, η ιστοσελίδα grimmknot.com θα λειτουργεί σαν διαδραστικός κόμβος πληροφόρησης του κοινού για τις εκδηλώσεις, βάση δεδομένων με θεωρητικά και λογοτεχνικά κείμενα για τους αδερφούς Grimm που μεταφράζονται ή δημοσιεύονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, καθώς και σαν εικονικό μουσείο, το οποίο θα περιλαμβάνει εικαστικές δημιουργίες Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών με βάση τα παραμύθια, ειδικά διαμορφωμένες για την ιστοσελίδα και τη ΚΝΟΤ Gallery.

Starting September 2012, KNOT Gallery (GR) will present a series of events to commemorate the 200th anniversary of the first edition of the Grimm fairy tales. The festival will include performances, children's theatre, concerts, operas, exhibitions, lectures and workshops with participations from around the world. Alongside the events, the website grimmknot.com will function as an interactive source of information for the public regarding the events, a database with academic and non-academic texts about the brothers Grimm published or translated for the first time in Greek, as well as a virtual museum, which will include works based on the fairy tales, specifically designed for the website by an international group of artists.

Περισσότερες πληροφορίες / More info at www.grimmknot.com

Το ψαλίδι.

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα κορίτσι. Το κορίτσι αυτό, που ήταν περισσότερο γυναίκα και λιγότερο κοπέλα, ήταν τόσο όμορφο που όλοι όταν το έβλεπαν θαμπώνονταν. Η τελειότητα έστηνε γιορτή ανάμεσα στα δυο της μάτια και ύστερα κατηφόριζε για να κοιμηθεί στα χείλη της. Τα μαλλιά της ήταν μακριά και δε γνώριζαν τις λεπίδες του ψαλιδιού, δε γνώριζαν την αγριότητα του ξυραφιού. Το κορίτσι αυτό ήθελε οι σκέψεις της να έχουν δρόμους, έτσι και τα άφηνε, να χάνονται , να μπερδεύονται, να δένονται κόμπο και λίγο πριν τον ύπνο, χτενίζοντας τα μαλλιά της από πάνω ως κάτω, να λύνονται όλα και να πέφτουν στο πάτωμα μαζί με τα περιττά ρούχα της.
Το κορίτσι αυτό αν και όμορφο πολύ δεν ήθελε να κάνει παρέα με την ομορφιά της, ούτε να γυρίζει στην πόλη κρατώντας τη από το χέρι. Προτιμούσε να κάνει παρέα με ανθρώπους. Πώς όμως θα ‘βγαινε να τους βρει και να τους ψάξει δίχως αυτή; Θα άλλαζε μορφή; Η τελειότητα αυτή των άκρων και της μέσης της , τη φυλάκιζε στο σπίτι μέρες και νύχτες και όλο μπέρδευε και ξεμπέρδευε τα μαλλιά της τα μακριά και τις σκέψεις της.
Μια μέρα, τόλμησε να βγει έξω από το διαμέρισμά της. Φόρεσε το μαύρο της παλτό , μα τα μαλλιά της κρέμονταν μέχρι κάτω στο δρόμο και δεν προλάβαινε να πάει , να ψάξει και να βρει εκείνη τους ανθρώπους της, μονάχα διάφοροι , ξένοι και περαστικοί πλησίαζαν εντυπωσιασμένοι. Δεν είχαν να της πουν για κόσμους και για όνειρα, δεν είχαν να της πουν για άστρα και κομήτες, της έλεγαν για αυτά που είχε πάνω της και ήδη τα ‘ ξερε κοιτάζοντας στον καθρέφτη κατά τη μοναξιά της. Θλιμμένη τότε επέστρεφε , δίχως να χαιρετήσει, δίχως να έχει προλάβει να βγάλει μια μιλιά και γνώριζε πως οι άνθρωποι εκείνοι ήξεραν και για πλανήτες και για όνειρα , για ψάρια και πουλιά και δεν τις έλεγαν ,γιατί δεν πίστευαν πως εκείνη θα άκουγε και αν άκουγε , τίποτα από όλα αυτά δε θα κρατούσε.
Στο σπίτι μπαίνοντας, άφησε το παλτό της στα σκαλιά, το ένα της παπούτσι στο κατώφλι, το άλλο της το πέταξε με θυμό κάτω από το τραπέζι και κλαίγοντας με ξεχτένιστες σκέψεις, αποκοιμήθηκε.
Το επόμενο πρωί και τις μέρες που ακολούθησαν αυτό , περνούσε τις ώρες της στο παράθυρο που χωρούσε το περισσότερο φως και που κοιτούσε κατάματα την πόλη. Χάζευε τους αγόρια που φιλούσαν τα κορίτσια, ενώ τους μιλούσαν για φεγγάρια και αστερισμούς, τις γυναίκες που πηγαινοέρχονταν με ψώνια και με τσάντες εργασίας , γέρους και νέους να κρατούν από το χέρι μικρά παιδιά , παρέες που επέστρεφαν στα σπίτια τους τα βράδια τραγουδώντας και γελώντας και η καρδιά της όλο και μίκραινε και μίκραινε, από τη θλίψη και από τον πόθο να τα ζήσει και εκείνη αυτά.
Ένα βράδυ, που η μοναξιά της είχε απλωθεί σε όλο το διαμέρισμα και δεν της άφηνε χώρο ούτε για λίγα βήματα, σκέφτηκε πως η λύση για να μπορέσει να ζήσει ήταν να μην τραβάει τα βλέμματα πάνω της. Άρχισε να ψάχνει με μανία, την ελευθερία της σε συρτάρια, σε ντουλάπια, σε τσάντες και τελικά τη βρήκε: ένα ψαλίδι. Κάθισε μπροστά στον καθρέφτη της και άρχισε να κόβει άτσαλα τούφες από τα μαλλιά της. Κάθε τούφα που άφηνε το κεφάλι της , ήταν και μια θλιβερή σκέψη που έκανε όλες τις μέρες του εγκλεισμού της στο σπίτι. Κάθε ψαλιδιά ήταν ένα βήμα πιο κοντά στους ανθρώπους που τόσο πολύ αγαπούσε και ήθελε να γνωρίσει. ΄
Μια και δυο , ντύθηκε , φόρεσε το μαύρο της παλτό, έβαλε την κουκούλα της και άνοιξε την πόρτα του σπιτιού. Δυο άντρες την προσπέρασαν δίχως ένα βλέμμα, κανείς δεν την πλησίασε να αρχίσει να της μιλά για αυτά που ήδη γνώριζε. Οι δρόμοι πια την άφηναν να πάει παρακάτω, να ψάξει να βρει τους ανθρώπους της, να κάνει λίγα λάθη, να πλησιάσει τα αληθινά , να μοιραστεί τις σκέψεις της , να λύσει τα προβλήματά της , συζητώντας και όχι χτενίζοντας τα μακριά της μαλλιά.

Σταυρούλα Παπαδάκη