Ilustracji z okazji "roku wspinania". Stworzyłam ją dla siebie przed połową stycznia 2024, bo wtedy mija mniej więcej rok, od kiedy uczę się robić baldy.
Jak siadałam do rysowania, to sądziłam, że ta ilustracja urośnie do góry. ^ Tj. będzie mieć orientację pionową. Bo kiedy się wspinam, to czuję, że znajduję się strasznie WYSOKO. Albo wszystko wydaje mi się daleko (chwyty i stopnie są daleko, materac pode mną też). Ale źle mi się rysowało te piony, tymczasem jak obróciłam papier, to już było dobrze. Teraz wszystko jest horyzontalnie - "samo tak wyszło". Pewnie po części wynika to z tego, że ilustracja jest wariacją na temat przestrzeni Mooda (bo on już na zawsze zostanie mi w sercu jako to miejsce, gdzie zaczynałam). Ale myślę też - i tu pojadę takim Paulo Coelho ;) - że to dobra metafora jakiegoś rozwoju "przed siebie". Nie rośnie się w górę z przekonaniem, że potrafi się wszystko. Raczej co rusz spada się na tyłek, raz robi krok do przodu, a raz do tyłu. Jednego dnia ma się dzień koksa (takiej kapibary na słoniu, która nie boi się wejść na mantlę), a innym razem jest "dzień odpadania od ściany" i nic się na to nie poradzi. Nie zmienia to faktu, że cały czas jest się w ruchu - przed siebie. I czeka się na efekty, które dopiero przyjdą z czasem.
Nie planowałam tego, ale teraz to widzę i bawi mnie to, że ta ilustracja świetnie pokazuje, jak ja postrzegam baldy: ich kolory, chwyty i stopnie. Tj. widać, że ja ich autentycznie nie widzę. 😅 Paczki jeszcze jako tako. Oczywiście dostrzegam barwy czy kształty, ale kilka minut po wstawce w balda już totalnie nie pamiętam, jak on wyglądał. "Żelazne" klamy zejściowe (zobrazowane jako te trójkąty na słoniu) widzę natomiast doskonale. 👀 Ewidentnie mój mózg nie obsługuje pewnego typu kodu Matrixa.
Jeszcze z dwa słowa o lawendowym napisie katakaną (kodzie, który mój mózg już obsługuje, choć nie bez potknięć): ボルダリング czyta się "bo-ru-da-ri-n-gu" i oznacza to po prostu bouldering. Luuuuubię różne alfabety. Dla mnie pismo w ogóle jest częścią grafiki/obrazu - jakąś formą bliską ornamentowi - oraz wielką przyjemnością; pisanie czy rozszyfrowywanie takich znaków zawsze cieszy.
Jak siadałam do rysowania, to sądziłam, że ta ilustracja urośnie do góry. ^ Tj. będzie mieć orientację pionową. Bo kiedy się wspinam, to czuję, że znajduję się strasznie WYSOKO. Albo wszystko wydaje mi się daleko (chwyty i stopnie są daleko, materac pode mną też). Ale źle mi się rysowało te piony, tymczasem jak obróciłam papier, to już było dobrze. Teraz wszystko jest horyzontalnie - "samo tak wyszło". Pewnie po części wynika to z tego, że ilustracja jest wariacją na temat przestrzeni Mooda (bo on już na zawsze zostanie mi w sercu jako to miejsce, gdzie zaczynałam). Ale myślę też - i tu pojadę takim Paulo Coelho ;) - że to dobra metafora jakiegoś rozwoju "przed siebie". Nie rośnie się w górę z przekonaniem, że potrafi się wszystko. Raczej co rusz spada się na tyłek, raz robi krok do przodu, a raz do tyłu. Jednego dnia ma się dzień koksa (takiej kapibary na słoniu, która nie boi się wejść na mantlę), a innym razem jest "dzień odpadania od ściany" i nic się na to nie poradzi. Nie zmienia to faktu, że cały czas jest się w ruchu - przed siebie. I czeka się na efekty, które dopiero przyjdą z czasem.
Nie planowałam tego, ale teraz to widzę i bawi mnie to, że ta ilustracja świetnie pokazuje, jak ja postrzegam baldy: ich kolory, chwyty i stopnie. Tj. widać, że ja ich autentycznie nie widzę. 😅 Paczki jeszcze jako tako. Oczywiście dostrzegam barwy czy kształty, ale kilka minut po wstawce w balda już totalnie nie pamiętam, jak on wyglądał. "Żelazne" klamy zejściowe (zobrazowane jako te trójkąty na słoniu) widzę natomiast doskonale. 👀 Ewidentnie mój mózg nie obsługuje pewnego typu kodu Matrixa.
Jeszcze z dwa słowa o lawendowym napisie katakaną (kodzie, który mój mózg już obsługuje, choć nie bez potknięć): ボルダリング czyta się "bo-ru-da-ri-n-gu" i oznacza to po prostu bouldering. Luuuuubię różne alfabety. Dla mnie pismo w ogóle jest częścią grafiki/obrazu - jakąś formą bliską ornamentowi - oraz wielką przyjemnością; pisanie czy rozszyfrowywanie takich znaków zawsze cieszy.
